De blonde Max en de donkere Jules groeien als broers op in een op zijn zachtst uitgedrukt weinig liefdevol huishouden. Nadat hun moeder hen verlaten heeft, sluiten de broers een pact om allebei nooit een vriendin te nemen. Zo gebeurt het dat de broers tegen de dertig lopen en nog steeds het leven leiden van een beginnende student. Nog geen duidelijke visie op de toekomst, geen spetterende carrière, maar wel bier en tieten! Ze genieten met volle teugen van hun vrijheid. Tot de broers Anna ontmoeten en hun principes langzamerhand steeds minder scherp worden.
De film begint met een verrassende opening in retrogamestijl, die menig twintiger en dertiger zal doen terugdenken aan hun eerste Nintendo-ervaringen. Deze sentimentele noot en de twee schattige jochies op de bank worden helaas al snel overschaduwd door het iets te overtrokken gescheld van vader en moeder. De eerste steekjes beginnen te vallen.
De goedkope poep-, pies- en kotsgrappen en de slechte kreten van New Kids kennen we inmiddels wel, maar helaas heeft het regisseursduo deze vorm van komedie nog niet durven loslaten. Daar lijdt Bros Before Hos overduidelijk onder. De grappen komen vaak niet over en als er wat te lachen valt, is het meestal meer uit plaatsvervangende schaamte. Jammer, want in de basis is de film helemaal nog niet zo onaardig. Het verhaal over twee broers, die opeens voorzichtig last krijgen van hun dertigersdilemma wanneer ze beide vallen voor de mooie Anna, had beter kunnen scoren als het duo meer de diepte in had durven duiken. Wellicht waren subtielere grappen al voldoende geweest om er een positieve nasmaak aan over te houden. De film heeft verder een prima ritme en ook de muziekkeuze is uitstekend.
De meeste acteurs zijn weinig inspirerend, zonder daarmee echt slecht te zijn. De gevoelige kant van Tim Haars verdient wel een bonuspuntje. Ook Jennifer Hoffman is op dreef. Ze weet haar personage Suzanne zo onuitstaanbaar truttig neer te zetten, dat haar vriend Rene nog sneuer overkomt dan hij uit zichzelf al doet. Ondanks dat Rene luid en volmondig roept zijn bitch onder controle te hebben, zit hij vreselijk zwaar onder de plak bij Suzanne. De onderlinge interactie tussen de geliefden is meestal erg komisch en beleeft zijn hoogtepunt aan het eind van de film.
Eigenlijk is alles aan het einde van de film stukken beter en grappiger dan de rest. Zo ook de filmpjes bij de aftiteling, waarin de groep geesteszieke mensen die Anna begeleidt een aantal bekende filmscènes naspeelt. Loop dus zeker niet voor het einde de bioscoop uit.
