Wellicht heb je er nooit bij stil gestaan, maar het brailleschrift zoals we dat voor westerse talen gebruiken kan niet zomaar op het Chinees worden toegepast. Toch hebben de Chinezen het naar hun eigen wensen aangepast door elke lettergreep van hun taal te laten vertegenwoordigen door drie brailletekens. Op de tast lezen en de wetenswaardigheidjes die daar bij komen kijken zijn nog tot daar aan toe, maar hoe leert een blinde in godsnaam bladmuziek en noten lezen? Hierbij bieden namelijk enkel het gehoor en het geheugen uitkomst. Wonderkind en meesterpianist Yu-Siang Huang speelt moeiteloos de maten na die zijn lerares op de universiteit voorspeelt en haalt zo een goede score voor zijn overhoring. Siang heeft eigenlijk veel meer moeite met het vinden van de weg van zijn studentenkamer naar de pianokamer in het enorme campuscomplex.
Geboren en getogen op het platteland van Taiwan wordt duidelijk dat Siang een heel bijzondere jongen is. Zijn moeder had aanvankelijk moeite om het 'defect' van haar kind te aanvaarden, maar heeft zich op zijn volwassen leeftijd opgeworpen als Siangs chaperonne. Niet al zijn medestudenten zitten te wachten op de blinde pianist en sommigen zien hem als een blok aan hun been. De volgende keer loopt Siang maar lekker alleen naar de oefenruimte. Een nieuwe kamergenoot brengt een heel ander soort muzikale passie in Siang naar boven. Verderop in Taipei worstelt danseres Xiao Jie met hele andere ambities. Ze heeft haar spitzen aan de wilgen gehangen en heeft een suf baantje in een fastfoodrestaurant en heeft schoon genoeg van haar oppervlakkige scharrel en haar moeder die verslaafd is aan thuisshoppen. Met gepaste jaloezie aanschouwt Jie de studenten van een balletschool als ze een bestelling komt afleveren. Het is een kwestie van tijd voor het meisje beseft dat het bloed nu eenmaal kruipt waar het niet gaan kan.
Het is van meet af aan duidelijk dat de wegen van de twee artiesten elkaar zullen kruisen. Een liefdesrelatie zit er natuurlijk niet in, maar wel een heel bijzondere vriendschap. Touch of the Light wordt aangeprezen als een productie van de befaamde Wong Kar Wai, wat dan ook subiet enorme verwachtingen wekt. Verwachtingen die dienstdoend filmmaker Rong-ji Chang onmogelijk kan waarmaken. Zijn jeugdepos valt uiteen in twee delen, waarbij het verhaal van Siang diepe indruk achterlaat en nog enigszins emotioneel gewicht oplevert. Het is helemaal een knappe prestatie dat de echte Siang zichzelf speelt. Het verhaal van danseresje Jie is wat betreft toon- en kleurzetting veel lichtvoetiger en lift op deze disciplines mee op de vluchtige dansfilms uit Hollywood en de vele talentenjachten en realityshows op tv. De film hinkt op twee gedachten, waarbij het moeite kost om zowel de parallellen tussen Siang en Jie te zien als ook hun yin en yang.
Chang krijgt het voor elkaar om ook Siangs verhaallijn naar de lagere regionen van Jies besognes mee te trekken. Uiteindelijk draait het zelfs allemaal uit op een wedstrijd die gewonnen moet worden. Touch of the Light is dan inmiddels afgegleden van een gedegen Chinees drama over de moeilijkheden van een talentvolle sympathieke jongen die met één voet buiten de maatschappij staat naar een afgezaagd verhaaltje over het verwezenlijken van je dromen en doelen. Als biopic over een blinde pianist is het voor de Oscars ingezonden Touch of the Light dan ook deels geslaagd. In het eerste half uur is er veel aandacht voor Siangs wereld zij het weliswaar met clichématige accenten op zijn zintuigelijke beleving. Maar waarom wringt dat danseresje zich hier toch zo storend tussendoor?
