Sylvester Stallone en Robert De Niro zijn weliswaar acteurs uit zo'n beetje compleet verschillende universums, maar ze hebben gek genoeg een evidente overeenkomst. Beiden maakten namelijk furore in de boksring. Met hun hoofdrollen in respectievelijk Rocky en Raging Bull zetten ze twee vechters neer, wier strijd zich niet beperkte tot de ring. Sly is inmiddels zevenenzestig en op De Niro's laatste verjaardagstaart stonden zelfs zeventig kaarsjes. Die twee AOW'ers moet je het niet meer aan willen doen om weer bokshandschoenen aan te doen. Tenzij je ze neerzet als twee uitgebluste veteranen die nog een appeltje met elkaar te schillen hebben.
Henry 'Razor' Sharp heeft in totaal twee keer tegenover aartsrivaal Billy 'The Kid' McDonnen gestaan. De tussenstand tussen de twee vechtersbazen is 1-1. De twee hebben elkaar nooit echt gemogen en het feit dat The Kid er met de vrouw van Razor vandoor is gegaan en bij haar een kind verwekte heeft hun persoonlijke relatie al helemaal geen goed gedaan. De mannen kunnen elkaar niet luchten of zien en vooral Razor ziet helemaal niets in het voorstel om omgeven met veel publiciteit het nog één keer tegen The Kid op te nemen. Zijn tegenstander kan er de lol wel van inzien en wil zijn verlies in hun tweede match graag revancheren. Al bij hun hereniging, die per ongeluk vervroegd plaats vindt tijdens het opnemen van een videospel, vliegen de twee oud-boksers elkaar in de haren.
De boksers worden individueel getraind, wat eveneens tot hilarische taferelen lijdt. Zo wordt Razor ondersteund door zijn voormalige trainer, een lekker vet aangezette rol van Alan Arkin. The Kid, die aanvankelijk het slechtst in vorm lijkt, zoekt zijn heil bij de sportschool van een maatje dat nog bij hem in het krijt staat. Uiteindelijk is het een oude, doch vage bekende die hem probeert klaar te stomen voor de wraakmatch. Tussen al het getrain door is er blijkbaar ook nog ruimte voor een emotioneel verhaallijntje, waarin de vrouw die tweespalt tussen de twee rivalen zaaide een centrale rol speelt. Hier rijdt komedieregisseur Peter Segal een scheve schaats. Hij en zijn schrijvers hebben hierbij waarschijnlijk willen meeliften op de successen van The Warrior en The Fighter. Ze hebben er goed aan gedaan het drama niet te zwaar te maken, maar het voelt desondanks misplaatst. Zelfs een strak gebotoxte Kim Basinger kan daar geen verandering in brengen.
De bijfiguren zijn, op die van Arkin na, niet altijd even geslaagd uitgewerkt. De man die de hele hereniging regelt en hieraan zijn financiële lot verbindt, is een uiterst hyperactieve spraakwaterval gespeeld door Kevin Hart die al snel op de zenuwen gaat werken, De ultieme confrontatie - het is geenszins een spoiler dat deze er komt - laat je al eveneens achter met gemengde gevoelens. Stoer dat deze oude rotten het aandurven om met ontbloot bovenlijf in de ring te gaan staan, maar het is tegelijkertijd ook vergane glorie. Deze laatste gedachte heeft Segal in de voorafgaande anderhalf uur slim opgevangen met zijn vele grapjes over leeftijden, gebrek aan energie en buikomvang. Op het verhaallijntje met Basinger na is dit een komedie die de makers niet al te serieus hebben genomen. In de bijna twee uur die hij klokt wordt het echter maar niet duidelijk of we de oude knarren nu moeten uitlachen of met ze moeten meelachen. Wraak behoort zoet te zijn. Hier is hij vooral zoetsappig en zuur.
