Actrice Mia Wasikowska was nog niet eens verwekt toen filmmakers al met het idee speelden om het bijzondere verhaal van ontdekkingsreizigster Robyn Davidson te verfilmen. Eind jaren zeventig ondernam de jonge Davidson met financiële ondersteuning van National Geograpic een indrukwekkende voettocht dwars door Australië. Vergezeld door haar hond en vier dromedarissen (die de Engelsen ondanks hun enkele bult steevast blijven aanduiden met camels) trok Davidson bijna zeventwintighonderd kilometer door de Australische woestijn tot ze bij de kust aanbelandde. De verfilming van Davidsons missie heeft nogal wat voeten in aarde gehad. Vele actrices dongen mee naar de hoofdrol, tot Wasikowska er uiteindelijk mee vandoor ging.
Davidson was halverwege de twintig toen ze naar Alice Springs verhuisde om daar met dromedarissen te werken. Ze had een rustgevende invloed op de dieren en trainde twee jaar met de dieren, veelal tegen kost en inwoning van de boeren bij wie ze aan de slag ging. Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan en de ambitieuze en onverschrokken Davidson besloot National Geographic aan te schrijven om hen over te halen een reis dwars door de Australische woestijn te sponsoren. In ruil voor de financiering bood de avonturierster aan haar verhalen aan het gerenommeerde tijdschrift te verkopen. National Geographic stuurde gedurende Davidsons tocht
regelmatig fotograaf Rick Smolan (gespeeld door aankomend Stars Wars-acteur Adam Driver) op haar af.
Dienstdoend regisseur John Curran investeert in zijn bijna twee uur durende exploratie-epos flink wat tijd in de persoonlijkheid van Davidson. Over haar achtergrond komen we vreemd genoeg een stuk minder te weten. De intrinsieke drang van de dromedarishoedster wordt pas gaandeweg duidelijk en de uiteenzetting hiervan gaat gelijk op met het uitpluizen van Davidsons karakter. Soms grijpt Curran hierbij naar overbodige flashbacks. Het eerste uur van deze schitterend geschoten biopic mist bovenal focus. De episodes bij de diverse boerderijen zijn
langdradig en lijken niet altijd uiterst functioneel. Dit vertroebelt dan ook de filosofie die Davidson wil uitdragen, waarbij de mensheid op zijn plek gezet wordt en ondergeschikt gemaakt aan de natuur waarmee het contact verloren is.
De tweede helft van Tracks is filosofischer van inslag en door de betrekkelijke eenvoudige setting beduidend krachtiger. Er hoeft dan minder uitgelegd te worden en de fantasie wordt hierdoor meer geprikkeld. Overgeleverd aan de elementen is Davidson volledig op zichzelf aangewezen en ontdekt ze haar eigen krachten en zwaktes. De thematiek die Curran hier naar voren brengt is complex, maar kan juist doordat ze ontdaan is van alle franje, uitvoerig verkend worden. Davidson wil bewijzen dat ze opgewassen is tegen de immense eenzaamheid en het al even desolate landschap waar maar geen einde aan lijkt te komen, Fotograaf Smolan, met wie Davidson een rommelige verhouding begint, dient zich regelmatig aan maar komt over als een indringer die het ontwikkelingsproces van zijn vriendin enkel verstoort.
De werkelijkheid is zoals ze is, maar de onderbrekingen die worden veroorzaakt door de komst van buitenstaanders halen dikwijls de flow uit Davidsons spirituele zoektocht. Curran probeert hier nog wat in te sturen door de solomomenten van zijn hoofdpersoon te rekken. Zodra Davidson echter terugvalt op aardse behoeftes verliest Tracks de hallucinerende impact van de isolatie en ontberingen die ze moet ondergaan. Ondanks de wat onevenwichtige toon is Tracks een intrigerend portret van een bevlogen vrouw, die later zelfs nog even verkeerde met niemand minder dan schrijver Salman Rushdie. Dat Currans biopic zo beklijft kom niet in de laatste plaats door het uitstekende spel van Wasikowska, die langzaam met haar rol vergroeit. Het was ook niet voor niets een klus waar veel concullegas van Julia Roberts tot Nicole Kidman op zaten te azen.
