Als één onderwerp de laatste jaren flink in trek is onder horrorfans, dan is het wel exorcisme. Regisseur Scott Derrickson was er in 2005 met The Exorcism of Emily Rose redelijk vroeg bij voordat het genre een plotselinge opleving beleefde. Evenals die film is ook Deliver Us From Evil losjes gebaseerd op een aantal min of meer waargebeurde voorvallen. Ex-politieagent Ralph Sarchie schreef een boek over zijn aanvaringen met het paranormale, waarvan de rechten later verkocht werden aan Sony. Zoals gewoonlijk moet je de term based on a true story in dit soort gevallen met een flinke korrel zout nemen, maar niemand die daar tegenwoordig nog van opkijkt.
Derrickson kent in ieder geval zijn klassiekers. Net als in de moeder aller exorcismefilms, The Exorcist, vindt het demonische gevaar zijn oorsprong in Irak. Wanneer drie Amerikaanse soldaten terugkeren uit het oorlogsgebied, begint zich een aantal heftige incidenten voor te doen. De geharde no-nonsense rechercheur Sarchie wordt op de zaak gezet, een geknipte rol voor Eric Bana ondanks een wat wankel accent. Sarchie is het type agent dat niks moet hebben van al dat soort zweverige onzin, maar ziet zich na een reeks lugubere misdrijven toch genoodzaakt om de hulp van een priester in te schakelen.
Dit had op zich een aardige mix tussen horror en politiethriller op kunnen leveren, maar helaas schiet de uitvoering hier op beide vlakken tekort. Te beginnen met het griezelwerk. Waar Derrickson voorheen nog wel wist te slagen in het neerzetten van een enge sfeer, worden vele potentieel spannende scènes snel om zeep geholpen door een te hoog tempo, bombastische muzikale begeleiding of voorspelbare jump scares. Daarnaast wordt de spanning ook regelmatig weggenomen door onnodige komische verlichting uit de koker van Joel McHale, die als machoagent geen enkele kans laat liggen om ergens een sarcastische opmerking te plaatsen. Vaak grappig, dat wel, maar of het direct wenselijk is in een film als deze is een tweede. Om nog maar te zwijgen van de onbedoeld komische Afro-Amerikaanse agent die tijdens een zinderende uitdrijving even op mag komen draven, enkel om de scène van een welgemeende Damn! te voorzien.
Ook als politiethriller schiet Derricksons film tekort om te kunnen overtuigen. Zo worden sommige aanwijzingen namelijk op een wel erg vergezochte manier gevonden. De schrijvers dekken zich hiermee in door Sarchie te voorzien van een zogenaamde radar, een zesde zintuig waardoor de agent precies weet welke hints hij moet volgen wanneer er iets niet pluis is. Juist. Daarnaast valt er ook niet veel mee te speuren, aangezien je als kijker al vrij snel door hebt hoe de vork in de steel zit en er verder weinig mysterie bestaat over de identiteit van de bezetene.
Dat Deliver Us From Evil uiteindelijk tegenvalt is jammer, zeker omdat Derricksons voorganger Sinister de haren wel overeind wist te krijgen. Ergens rijst het vermoeden dat de invloed van producer Jerry Bruckheimer misschien te groot is geweest, aangezien alles net iets te gelikt oogt. Er zijn wel aardige momenten te ontdekken, maar in zijn totaliteit draagt Deliver Us From Evil weinig bij aan het genre. De verwijzingen naar de occulte complottheorieën rondom The Doors (wier muziek regelmatig te horen is) zijn leuk bedacht, maar hangen als los zand aan elkaar. Je weet in ieder geval dat er iets goed mis is, wanneer in een serieus bedoelde horrorfilm als deze de sarcastische opmerkingen van McHale het meest memorabele element zijn.
