Begin negentiende eeuw komen kolonisten uit Europa naar Amerika op zoek naar geluk. Zo ook Jon, een Deense pionier, die samen met zijn broer, maar zonder zijn vrouw en zoon, een bestaan probeert op te bouwen in het land waar dromen uitkomen. Na jaren gescheiden te zijn geweest door de grote oceaan, staat Jon zijn vrouw en zoon op te wachten op het treinstation. Meteen is duidelijk dat ze heel wat tijd in te halen hebben om de band opnieuw aan te wakkeren. Samen gaan ze per postkoets op weg naar huis, maar zullen daar nooit samen levend arriveren. In al zijn verdriet gaat Jon wraak niet uit de weg, maar de gevolgen daarvan heeft hij op voorhand niet kunnen overzien. Wanneer het hele dorp Jon verstoot uit angst voor schurk Delarue, ligt zijn kans op overleven alleen nog maar in zijn eigen handen.
Qua verhaal is er niet zo extreem veel mis met The Salvation. De verhaallijn is eenvoudig en beknopt. De film bevat geen onnodige bijzaken, maar wel de typische kenmerken van een western en is vooral lekker rauw. Hij past precies in het plaatje van het Wilde Westen, zonder de boeven of de held extreem te stereotyperen. Al met al best in orde. De film is alleen weinig verrassend, zeg maar eerder vrij voorspelbaar. Dat is een van de redenen dat hij geen diepe sporen nalaat.
Ook de acteerprestaties zijn onevenwichtig. Jeffrey Dean Morgen in de rol van grote schurk Delarue is niet altijd overtuigend. Zijn daden mogen dan wel bruut zijn, maar zijn blik blijft daar soms wat bij achter. Vooral omdat zijn ogen een vrolijke zachtaardige twinkeling niet kunnen onderdrukken. Ook Mads Mikkelsen spettert niet de hele tijd van het doek. Hij acteert vooral ingetogen, wat op zich prima bij zijn rol past. Toch weet hij daardoor op emotioneel pijnlijke momenten niet voldoende te raken en dat frustreert. Daarentegen maakt Mikael Persbrandt als broer van Jon veel meer los. Vooral zijn scène in de gevangenis heeft ballen. Jammer dat zijn rol in de film vrij klein is. Eva Green verdient op zijn minst tien dikke veren in haar achterwerk. Zij speelt Madelaine, Delarues schoonzus die op brute wijze haar tong heeft verloren. Zodoende kan Eva Green alleen terugvallen op haar mimiek, maar die spreekt meer dan duizend woorden kunnen zeggen.
De rauwheid van de film wordt meteen al duidelijk in de openingsscène. Bruut worden Jons vrouw en kind uit zijn leven gerukt en bruut rekent hij vervolgens af met de daders. Ook het opofferen van een invalide inwoner en een oude inwoonster om het dorp te beschermen laat zien dat de makers vooral niet voor de politiek correcte weg hebben gekozen. Verfrissend, want het leven is nu eenmaal niet politiek correct en wanneer de nood hoog is blijkt het recht van de sterkste vaak de leidraad. De ruige kant in The Salvation komt niet alleen terug in de actiescènes, maar is ook goed doorgevoerd in het uiterlijk van de personages. Vooral de zongebrande schrale huid van Jon straalt uit dat het leven in het Wilde Westen zijn tol eist.
Visueel gezien is The Salvation een pareltje. Vol met warme diepe aardse tinten en de meest prachtige landschappen. Niets doet vermoeden dat de film is opgenomen in Zuid-Afrika in plaats van Amerika. Het enige storende puntje op visueel gebied is het onnatuurlijke maanlicht in de openingsscène. Het lijkt vooral alsof de scène overdag is opgenomen en er later een donker filter overheen is geplakt. Het beeld is vrij licht, ondanks dat het nacht is midden op de prairie en het dus eigenlijk stikdonker zou moeten zijn. Maar in zulke duisternis zou het schouwspel voor de kijker natuurlijk lastig te volgen zijn. The Salvation is prima kijkvoer en overrompelt door zijn prachtige beeldvoering, perfect aansluitende muziek en kenmerkende westernstempel, maar diep raken doet hij nooit.
