Het serieuzere werk van François Ozon komt op de keper beschouwd beter uit de verf dan zijn lossere of humoristische producties. De getalenteerde Fransman weet feilloos het hart te raken bij themas als familiebanden, vriendschappen, ziekte en de eindigheid van het bestaan. Met dramas als Sous le Sable, Le Temps Qui Reste en Le Refuge maakte de veelzijdige regisseur grote indruk. Vrijer werk als de Engelstalige soapromantiek van Angel en de komedie Potiche neigen naar overdreven karikaturen. Deze tweedeling wordt maar weer eens bevestigd door Ozons bewerking van een kort verhaal van Ruth Rendell. In Une Nouvelle Amie (Een Nieuwe Vriendin) draait alles om de verkleedpartijtjes van een weduwnaar.
In de basis is dit lichtvoetige drama al behoorlijk vergezocht en zelfs wat lachwekkend. Dan moet je als filmmaker van behoorlijk goede huize komen om hier nog wat fatsoenlijks van te brouwen. Het uitgangspunt van een man die na het verlies van zijn vrouw uit de kast komt als travestiet nog even daargelaten, rijdt Ozon al een scheve schaats met het neerzetten van de belangrijkste verhoudingen van de hoofdpersoon. In een haastige terugblik wordt de jarenlange vriendschap tussen Claire en Laura geschetst. De meiden waren onafscheidelijk en de klassieke vier handen op één buik. Laura was de mannenverslindster die maar met haar vingers hoefde te knippen om een kerel te scoren. Claire was het muurbloempje, maar desondanks was er sprake van een gelijkwaardige hechte vriendschap. Dat kunnen we nog wel opmaken uit de introductie. Van Laura krijgen we verder niet veel meer te weten, want Une Nouvelle Amie opent met haar begrafenis en een grienende Claire die een speech houdt.
Met een belangrijk hoofdpersoon tussen zes plankjes gaat deze Rendell-verfilming al gelijk met een flink mankement van start. We moeten maar aannemen en gissen hoe de vriendschap tussen de twee meiden er ongeveer uitzag en wat voor karakter Laura had. Ozon lijkt dit veel te snel terzijde te willen schuiven om zich te kunnen richten op de kern van zijn verhaal: de bijzondere relatie die zich ontvouwt tussen Claire en Lauras echtgenoot David. Tijdens een onbewaakt moment ontdekt Claire namelijk dat David zich graag hult in de kleding van zijn overleden eega. Aanvankelijk lijkt het er nog op dat we hier te maken hebben met een merkwaardige vorm van rouwverwerking, maar Davids kledingvoorkeur gaat steeds lachwekkender vormen aannemen. En dan te bedenken dat Ozon het met een strak gezicht voorschotelt.
Een belangrijke reden voor de discrepantie tussen wat Ozon bedoeld heeft en wat de regisseur ten uitvoer brengt is de hakkelende ontwikkeling van David en zijn vriendschap met Claire. Hoe meer zijn aspiraties ook ingekleurd worden, hoofdrolspeler Romain Duris blijft toch altijd een kerel in een jurk. Het personage meent het allemaal bloedserieus. Niemand mag ervan afweten en de jurkjes van Laura worden in eerste instantie alleen in de huiselijke kring uit de mottenballen gehaald. Maar een uitbreiding van dit concept brengt een ongewenste, kluchtige component met zich mee, compleet met misverstanden en snode plannetjes om de boel verborgen te houden. Une Nouvelle Amie neemt dan ook een opmerkelijke plek in in het oeuvre van Ozon. Het pretendeert serieus en dramatisch te zijn, maar is in wezen een komedie die niet als zodanig bedoeld was. De maatschappelijke component die Ozon probeert aan te roeren komt er bekaaid vanaf.
