De zachtaardige Kai is een echt moederskindje. Het heeft hem dan ook veel moeite gekost om zijn moeder, voor haar eigen bestwil en als tijdelijke oplossing, in een verzorgingstehuis onder te brengen. De Cambodjaans-Chinese Junn wil haar zoon het liefst voor haarzelf. Ze heeft het dan ook niet zo op Kais huisgenoot Richard. Op een middag komt Kai zijn moeder opzoeken. Hij heeft het aanbod van Richard om hem met de auto te komen brengen afgeslagen en heeft de bus gepakt. Het bezoek heeft als doel om zijn moeder uit te nodigen voor een etentje waarbij Kai haar dan vervolgens een belangrijke mededeling moet doen. Terwijl Kai op het bed ligt en met zijn moeder babbelt over haar opbloeiende romance met de Britse Alan komt een verzorgster binnen om een peertje van een schemerlamp te vervangen. Ze ziet Kai niet liggen op het bed. Hij is er ook helemaal niet. Junns zoon is namelijk omgekomen bij een aanrijding terwijl hij op de bus terug naar huis zat te wachten.
In het hartverscheurend ontroerende Lilting waarvoor debuterend regisseur Hong Khaou afgelopen winter een BAFTA-nominatie als veelbelovend talent in de wacht sleepte, beleeft Junn haar laatste ontmoeting met Kai keer op keer. Hong voedt de kijker steeds met nieuwe informatie, waardoor de herbeleving steeds een nieuwe emotionele lading meekrijgt. Richard, een hoofdrol van Ben Whishaw, doet er alles aan om het Junn naar de zin te maken. Hij huurt een tolk in zodat de vrouw met haar nieuwe vlam kan communiceren. Maar tegelijkertijd zorgt dit er ook voor dat Richard met Junn kan communiceren over het verlies van Kai. Richard was namelijk niet enkel Kais huisgenoot, maar de twee hadden al vier jaar lang een relatie. Het rouwproces gaat gepaard met het onthullen van Kais grote geheim dat hij met een andere man samenleefde. Richard en Junn kunnen zelfs met de tolk maar moeilijk met elkaar communiceren. Juist door dit moeizame contact en de problematische communicatie weet Hong prachtig spel uit zijn acteurs te halen, dat doet denken aan het vroege werk van vakbroeders Wong Kar-Wai en Zhang Yimou.
Er spelen vele complexe, veelal tegenstrijdige belangen en gevoelens, die Hong op invoelbare wijze met elkaar laat opgaan. Junn voelt een ongekende jaloezie jegens Richard, zelfs met de initiële wetenschap dat het enkel de huisgenoot van haar zoon betreft. Richard kan niet duidelijk maken aan zijn schoonmoeder dat zijn verdriet over het wrede overlijden van Kai zijn hart heeft verscheurd. Het zijn twee toekomsten die op volstrekt uiteenlopende wijzen in rook zijn opgegaan. Junn blijkt een serene Aziatische vrouw die niet veel woorden nodig heeft, maar als het nodig is van zich afbijt. Het wantrouwen tegen de vriend van haar zoon kan ze niet eeuwig blijven volhouden, vooral gezien de aanhoudende hulp die hij haar blijft aanbieden. Lilting gaat over het verwerken van een verlies door twee mensen die elkaars leed kunnen verzachten, maar door een scala aan complicaties niet aan hun ware gevoel en aan elkaars troost toekomen.
Kenmerkend voor Hongs bescheiden regie zijn lange toneelmatige scènes, een minimum aan locaties en prachtig uitgespeelde emoties. Daarbij gaat het net zozeer om het stille spel als om wat er feitelijk gezegd wordt. In een prachtige slotscène laat tolk Vann een groot deel van haar vertaling achterwege. Richard en Junn leren elkaar steeds beter begrijpen. Lilting is een aangrijpende en fijnzinnige verkenning van de diverse stadia van rouwverwerking en bovenal een indrukwekkend speelfilmdebuut.
