De in het Zambia geboren, maar in Gemert opgegroeide Dennis Bots begon als regisseur bij kinderseries als Zoop en Het Huis Anubis. Je kunt dus gerust stellen dat Bots precies weet wat zijn jeugdige doelgroep wil zien. Na twee verfilmingen van de Anubis-verhalen sloeg Bots een serieuzer pad in met het aangrijpende leukemiedrama Achtste-Groepers Huilen Niet. Zijn belofte als veelbelovend regisseur werd definitief ingelost met zijn tweede Jacques Vriens-verfilming Oorlogsgeheimen. Met het eveneens door Karen Holst Pellekaan geschreven Code M keert de Brabander terug naar zijn roots als verfilmer van spannende kinderavonturen. Helaas weet Bots de kwaliteit van zijn vorige twee films niet vast te houden. De zoektocht naar het zwaard van de legendarische musketier dArtagnan is voorspelbaar en op momenten zelfs kinderachtig, ongeloofwaardig en langdradig.
De elfjarige Isabel komt na jaren weer in contact met haar grootvader, nadat deze na een auto-ongeluk in de kreukels en in het ziekenhuis belandt. Isabels broertje heeft door gekibbel in de familie zijn opa zelfs nog nooit ontmoet. Al zo lang Isabel zich kan herinneren is haar opa Ber, die woont in het zuiden des lands, op zoek naar het zwaard van de beroemde musketier dArtagnan. Het zwaard is eeuwen geleden door dArtagnan aan een voorouder van Isabel beloofd. Haar grootvader heeft een code gevonden die naar de geheime plek van het wapen moet leiden. Samen met haar neefje Rik (gespeeld door een Borsato-telg) en de bekakte adellijke schermer Jules gaat Isabel op onderzoek uit. Er zijn echter meer kapers op de kust en ook Isabels moeder en tante zouden met hun bemoei- en regelzucht wel eens onbewust roet in het eten kunnen gooien.
Toen Code M aan ons filmjournalisten vertoond werd was er iets mis met de digitale projectie, waardoor het beeld behoorlijk haperde. Kan zelfs met de modernste digitale middelen gebeuren. Op dat moment had Bots nog het voordeel van de twijfel, want naast de al dan niet bedoelde slowmotion-effecten die de actiesequenties onderbraken, liepen ook de stillere, met dialoog doorspekte scènes niet helemaal soepel. Toen de projectieproblemen eenmaal gefikst waren, bleek dat Bots het trucje bewust telkenmale uit de kast trok. Niet alleen is het effect van de beeldvertraging tijdens snelle handelingen behoorlijk gedateerd, het is ook een stijlmiddel dat je heel spaarzaam moet inzetten. Wat betreft aankleding ziet Bots nieuwe jeugdavontuur er weliswaar heel gelikt uit, maar door het stelselmatig inzetten van genoemd effect en de rommelige actiescènes lukt het maar niet echt om lekker in het verhaal te duiken. Wat de boel ook regelmatig opbreekt zijn de voortdurende links die Bots legt tussen heden en verleden. Een personage staart uit een raam en ziet vervolgens hoe het er op diezelfde plek en vanuit hetzelfde standpunt eeuwen geleden uitzag. Na een tijdje snappen we het wel, maar Bots lijkt er maar geen genoeg van te krijgen om de overduidelijke parallellen tot in den treure uit te leggen. Hij onderschat hiermee het bevattingsvermogen en de fantasie van zijn kijkertjes.
Daar komt bij dat Van Holst Pellekaan ook wel eens beter werk heeft afgeleverd. De gevierd actrice en scenariste die recentelijk nog meeschreef aan zowel Bots succes Achtste-Groepers Huilen Niet en Oorlogsgeheimen, Lunatik en Mike van Diems Surprise laat hier samen met coscenarist Tijs van Marle behoorlijk wat steken vallen. Zo komt Isabels grootvader maar niet verder in zijn decennialange zoektocht, maar lopen de kids een stadsarchief binnen en zitten gelijk op het juiste spoor. Het plot hangt te veel van toevalligheden en geniale ingevingen aan elkaar. Daarmee laat Code M het op twee belangrijke disciplines, scenario en actie, afweten. Het acteerwerk is gelukkig een stuk beter op orde. Ondanks de aanwezigheid van geroutineerde acteurs als Raymond Thiry, Derek de Lint en Peter Paul Muller ligt het zwaartepunt bij de jeugdige cast. Zij zijn lekker op elkaar ingespeeld en de dialogen die ze uitspreken komen natuurlijk en soepel over. De jonge acteurs hadden echter een beter verhaal verdiend. Wat betreft plotbehandeling doet dit avontuur dat met een wankel voetje in het verleden staat nog het meest aan als een televisiefilm van Bassie en Adriaan.
