De drieëntwintigjarige Romain heeft een bijbaan als nachtportier in een hotel. Wanneer hij niet aan het werk is, brengt hij veel tijd door met zijn oma, met wie hij een hechte band heeft. Na het overlijden van haar man begint ze echter last te krijgen van gezondheidsproblemen. Een ziekenhuisopname noodzaakt Romains vader haar te verhuizen naar een bejaardentehuis. Een beslissing die eigenlijk niet lekker zit, want net als zijn moeder ziet ook hij zichzelf ouder worden, met alle veranderingen die daarbij komen. Het is aan Romain om zijn familie bij elkaar te houden.
Met een thema als ouder worden klinkt Les Souvenirs als zware kost, maar regisseur Rouve bekijkt het onderwerp met een goed gevoel voor humor. Zo verveelt Romains vader Michel niet alleen zichzelf, maar ook zijn omgeving nu hij met vervroegd pensioen is gestuurd. Ongemakkelijk hangt hij rond op zijn voormalige werk, en hij haalt zich van alles in zijn hoofd om maar iets om handen te hebben. Het steeds meer nerveuze gedrag van dit toch al pietluttige mannetje werkt voornamelijk op de lachspieren, maar toont tegelijkertijd aan hoe frustrerend het aanpassen aan zulke ongevraagde veranderingen kan zijn.
Dergelijke observaties ten spijt heeft Rouve verder weinig nieuws te vertellen.
Les Souvenirs is een bewerking van het gelijknamige boek van schrijver David Foenkinos, die ook meeschreef aan het scenario. Desondanks weten hij en Rouve weinig diepgang te geven aan de standaardpersonages. De zelfstandige oude dame, de verveelde pensionado, en de student die ondanks zijn leeftijd nog het meest volwassen van het hele stel is; het zijn weinig originele personages. Hetzelfde geldt voor hun melodramatische verwikkelingen. Wat Rouve en Foenkinos willen zeggen is duidelijk, want de boodschap over het koesteren van herinneringen ligt er dik bovenop. Maar als Romain bij nota bene een pompbediende te rade gaat voor goed advies blijkt dat het slechts blijft bij eenvoudige tegelwijsheden.
Desondanks heeft Les Souvenirs het hart op de juiste plek. Vals wordt het sentiment nergens en dat komt op het conto van de goede acteurs. Vooral Blanc valt op als Michel, met wie je ondanks zijn aanstellerige gedrag toch een beetje medelijden krijgt. Daar steekt Spinosi als braverik Romain wat flets bij af. Romain is net als zijn vader zoekende. Zo zoekende zelfs dat een medewerkster van een reisbureau zijn twijfelende houding verkeerd interpreteert en behulpzaam een zelfmoordactie voor hem uitstippelt op de kaart van Normandië. Dergelijke observerende humor maakt Les Souvenirs grappig en innemend, maar daar blijft het ook bij.
