Hoeveel ellende kan een kind verstouwen? Een forse hoop als we af mogen gaan op wat de jeugdige hoofdpersoon van het Franse drama Une Enfance te verwerken heeft. Al ontbreekt bij hem het volwassen bewustzijn. De titel van het nieuwste drama van de maker van Il y a Longtemps Que Je T'Aime wordt voorafgegaan door een onbepaald lidwoord. Alsof het hier een kindertijd betreft die haast illustratief is voor dat van een gemiddeld Frans kind. Het tegendeel is waar, want dit Franse drama uit zich in extremen. De moeder van de jonge Jimmy is wel aanwezig, maar hangt de ouder uit als het haar uitkomt. Het kind wordt op bed getrokken als mama troost nodig heeft of iets om te knuffelen. Jimmy moet het met zijn jongere broertjes grotendeels zelf rooien, want de volwassenen in hun omgeving denken voornamelijk aan zichzelf.
Filmmaker Philippe Claudel heeft wel eens beter werk afgeleverd. Het aan sociaal-realisme grenzende Une Enfance 'een kindertijd' dus) mist emotionele impact, nota bene juist omdat het een kettingreactie van ingrijpende gebeurtenissen en levensomstandigheden is. Het ontbreekt hierbij aan dosering, maar ook de kwestie of de jonge hoofdpersoon nu handelt uit overlevingsdrang of zelfbescherming wordt niet beslecht. Jimmy's moeder is een ex-bajesklant die een gewelddadige kerel aan de haak heeft geslagen die zich met vreemde zaakjes bezighoudt en zijn stiefzoon onder de duim probeert te houden. Jimmy's biologische vader is in geen velden of wegen te bekennen en de jongen lijkt het product van een onenightstand of een knipperlichtrelatie. Het dertienjarige opdondertje groeit op in een rommelig huishouden waarbij feestjes en drugsgebruik schering en inslag zijn. Vreemd genoeg vormen zijn schoolgang en de beschermende houding tegenover broertje Kevin juist de vaste bakens.
Het zou een understatement zijn om Claudels jeugddrama overvol te noemen. Doordat er zo veel gebeurt in Jimmy's roerige leventje willen al deze sores maar niet goed landen. Claudel heeft daarnaast getracht om ook nog enig optimisme in te bouwen en hij laat de jongen ook nog eens de gebruikelijke pubergevoelens doormaken als verliefdheid en groepsdwang. Als klap op de vuurpijl wordt er ook nog gewag gemaakt van een standenverschil. Een vriendinnetje van school, tevens oogappeltje van Jimmy, geeft een feestje waar wél aan de kids gedacht wordt en alles tot in de puntjes geregeld is. Door deze bonte opeenstapeling van thematiek lukt het Claudel maar niet om enige structuur, laat staan rust in het geheel aan te brengen. Une Enfance strompelt van incident naar incident, zonder dat de geestelijk vader ervan scènes mooi weet uit te werken.
Helemaal een gemiste kans is dit in het geïndustrialiseerde oosten van Frankrijk gesitueerde drama niet. Hoofdrolspeler Alexi Mathieu weet ondanks de chaos waarbinnen hij moet zien te opereren met gemak de aandacht op zich te vestigen. Daarbij helpt het dat zijn regisseur de jongen voortdurend in het middelpunt plaatst. Dat contrasteert effectief met het gegeven dat Jimmy in zijn thuissituatie telkens op de reservebank wordt geplaatst en niet gezien wordt. Dit is een coming-of-agedrama dat te veel invalshoeken kent en hierdoor effect mist.
