Gedurende zijn jonge jaren in een klein vissersdorpje in Schotland groeide filmmaker Paul Wright op met allerlei tot de verbeelding sprekende verhalen uit de plaatselijke folklore. Voor de woeste, bijna mythische aanblik van het machtige zeeruim heeft de lokale bevolking tot vandaag de dag nog veel ontzag. Met zijn speelfilmdebuut laat Wright echter zien dat de Schotse wateren ook garant kunnen staan voor een meer naargeestig verhaal. Het leverde de regisseur een BAFTA-nominatie op voor beste debuut van Britse bodem.
Na een tragisch ongeluk keert de jonge visser Aaron terug als de enige overlevende van een schipbreuk. Zijn terugkomst valt niet bij iedereen in uit gemeenschap in goede aarde - sommige van de bijgelovige visserslieden verwijten hem de dood van de overige vijf zeelieden, onder wie Aarons eigen broer. Aaron zelf zegt zich niets meer van het ongeluk te kunnen herinneren en wordt verscheurd door een schuldcomplex. De schuldgevoelens slaan al gauw om in ontkenning en de overtuiging dat zijn broer nog ergens in leven moet zijn.
Hoewel het uitgangspunt van het posttraumatische geheugenverlies al snel uitnodigt tot een plot dat draait rondom het langzaamaan oplossen van het mysterie, lijkt Wright minder geïnteresseerd te zijn in wat er precies op de boot heeft plaatsgevonden. Hij focust juist op de nasleep ervan. Aaron wordt steeds verder verzwolgen door rouwgevoelens en begint de grip op de realiteit kwijt te raken.
Op visueel gebied geeft die keuze Wright de ruimte om er flink op los te experimenteren met een breed scala aan filmtechnieken. De regisseur schakelt frequent tussen fraaie shots van het ruige Schotse landschap en met handheldcamera geschoten jeugdvideos, en gooit hier vol enthousiasme nog telefoonopnames of nieuwsfragmenten doorheen. De ietwat zweverige, hypnotiserende montages met de soms bijna gefluisterde voice-overs hebben ergens wat weg van de kenmerkende stijl van Terrence Malick (The Tree of Life, To The Wonder), al missen de teksten vaak diezelfde poëtische lading om de beelden extra kracht bij te zetten.
Wrights aparte visuele benadering is zowel een sterkte- als zwaktepunt van zijn debuut. Hoewel het zonder meer mooie beelden oplevert, creëert hij hiermee ook een zekere afstand tussen het publiek en zijn hoofdrolspeler, wat het vaak lastig maakt om zijn acties en beweegredenen te kunnen volgen. Zijn film voelt vaak richtingloos en valt al snel in herhaling door Aaron in een staat van verwarring van het ene in het andere incident terecht te laten vallen. Tegelijkertijd is het toch ook merkwaardig te noemen dat de mensen om hem heen niet eerder ingrijpen wanneer het overduidelijk is dat de jongen iets mankeert.
Voor de kijker met een nuchterdere blik dan het hoofdpersonage is het dan ook niet zozeer de vraag of het fout zal gaan, maar eerder hoe en wanneer. Wright zet hoog in met een lugubere ontknoping die ondanks het vrij voorspelbare verloop van het verhaal hard aankomt, al is er wel een vrij langdradige aanloop voor nodig om het onvermijdelijke noodlot te bereiken. Gelukkig laten met name hoofdrolspeler George MacKay en Kate Dickie (Aarons moeder) in hun kwetsbare rollen sterk acteerwerk zien. Waar de rest van de film nog wat mankementen vertoont, maakt hun bijdrage in elk geval genoeg indruk om de kijker tot het einde betrokken te houden.
