De Deense film Maybe Baby vertrok vanuit een bekende premisse: wat als twee eicellen verwisseld raken en de baby's elk bij het 'verkeerde' gezin opgroeien? Het vervolg doet daar nog een schepje bovenop: Wat als de eicellen tóch niet verwisseld blijken? Ondanks het ongeloofwaardige uitgangspunt en het gebrek aan emotionele diepgang, komen er interessante dilemma's aan bod. Wat als je even gehecht bent aan je biologische als je niet-biologische kind? En is samenwonen als samengesteld gezin van twee ouderkoppels een goed plan?
Wie herinnert zich de Japanse bioscoophit Like Father, Like Son nog? Die kreeg de Cannes Juryprijs in 2013 en liet geen kijker onberoerd. In dat verhaal verwisselden ziekenhuismedewerkers per ongeluk twee baby's na de geboorte. Met alle emotionele gevolgen van dien. Jammer genoeg gebeuren dergelijke babywissels wereldwijd nog steeds. In Maybe Baby zagen we de hedendaagse variant in een fertiliteitskliniek: twee eicellen die in de verkeerde baarmoeders terechtkomen. En in de vervolgfilm blijkt er toch geen sprake van een wissel te zijn. Oeps, alweer een medische fout.
Maar het ongeloofwaardige uitgangspunt voor het vervolg is niet het enige verschil met de Japanse tranentrekker. Hier reageren beide ouderparen op het medische nieuws alsof er een verkeerde wissel was met een stel zeldzame Pokémon-kaarten. Het raakt hen even maar ze slaan meteen de bladzijde om. Het praktische en vederlichte neemt vrij snel de bovenhand. Of is dat een cultuurverschil en tonen Denen minder snel hevige emoties? Ook de diepgang ontbreekt aanvankelijk. Waar zijn de schuldgevoelens, de rouw om wat had kunnen zijn en de verwarring?
Wél interessant is hoe de twee ouderparen besluiten om met hun kinderen onder één dak te wonen als een soort nieuw samengesteld gezin. De onhandige interacties over opvoeding en samenleven zijn amusant en soms hartverwarmend. Bovendien duiken daar wel complexe gevoelens op zoals jaloezie. Maar het mooiste is dat de twee ouderparen naar elkaar toegroeien in levensstijl. Een ouderschap vol compromissen. Heel herkenbaar voor iedereen die de opvoeding deelt met een partner, vrienden of een familielid.
De contrasten tussen de twee ouderparen zijn aanvankelijk wel heel stereotiep. Carrièrevrouw Cecilie is een kruising tussen Margaret Thatcher en een tijgermoeder. Compleet met stijf knotje en een voorliefde voor cognitief spelmateriaal. Terwijl Liv ostentatief met wierook zwaait, vreemde yogaposes uitvoert en voeding zonder lactose en palmolie bereidt. Vervelender is dat de personages de overduidelijke verschillen ook meerdere keren benoemen.
Ook vederlicht en voorspelbaar is de ontmoeting tussen Liv en een familielid die volledig van het toneel verdween tijdens haar jeugd. Alles is na een paar zinnen vergeten en vergeven zonder enige wrok of onwennigheid. Er is een klein haakje naar het hoofdverhaal maar de aanloop, het zoekproces en de nasleep ontbreken compleet. De film staat gemakkelijk op zichzelf zonder dit overbodige zijverhaal.
Maybe Baby 2 is zeker geen onmisbaar drama. Eerder een onderhoudende soap om te bekijken met een gezellige kop thee en een korreltje zout. En de film eindigt met een feelgoodfinale die aangenaam is na een koude herfst- of winterdag. Alleen jammer van de scheve machtsverhouding die op de valreep nog op de proppen komt.
Maybe Baby 2 is te zien bij Netflix.
