In bepaalde delen van de VS is het niet bijzonder als twee mensen onder de twintig elkaar ten huwelijk vragen na een verkering van slechts zes maanden. Ook het krijgen van kinderen binnen een jaar na zo'n tienerbruiloft is niks nieuws. Geen verrassing dat het aantal echtscheidingen daar een tikje hoger ligt dan hier. Het is echter een universeel probleem dat dit een enorme impact heeft op de kinderen. Die gaan zichzelf bijvoorbeeld afvragen of het hun schuld is. Laat Amerikanen dan ook een animatiefilm uitbrengen die dat gevoel weg kan nemen.
Een jaar geleden gingen prinses Ellians ouders het Donkere Woud in en kwamen terug als monsters. Het is tot nu toe gelukt om dit geheim te bewaren voor het publiek en de militaire tak van dit koninkrijk, maar wanneer de monsters uit hun kooi ontsnappen worden ze gevangen. Voordat ze worden verbannen gaat Ellian er met ze vandoor naar het Donkere Woud, waar naar verluid ook de oplossing voor deze vloek ligt.
Volwassen kijkers die geneigd zijn om de film na tien minuten stop te zetten hebben daarin niet geheel ongelijk: de animatie laat hier en daar te wensen over, en het voelt als jatwerk van Disney. Dat laatste valt de film niet kwalijk te nemen, want één van de hoofdproducenten is John Lasseter (jarenlang het hoofd van Pixar en de animatietak van Disney) en de liedjes zijn gemaakt door Alan Menken (die Oscars won voor de muziek en liedjes van o.a. De Kleine Zeemeermin, Belle en het Beest en Aladdin).
Maar zodra Ellian het Donkere Woud in gaat ontstaat de magie. Er zullen ongetwijfeld volwassen kijkers zijn die de boodschap niet subtiel genoeg vinden, en Spellbound daar op afrekenen. Deze film is echter gemaakt voor alle leeftijden. En gezien de boodschap is het van groot belang dat kinderen het verhaal niet op een volwassen wijze hoeven te ontleden: haar ouders zijn door een vloek in monsters veranderd, omdat ze zich als mensen zo naar elkaar gedroegen - net zoals dat in het echt kan gebeuren.
Het eerste indrukwekkende moment is wanneer de reisgenoten een tunnel ingaan waar geluiden fysieke vorm aannemen. Een heerlijk fantasy-element, ingezet om duidelijk te maken waar dit over gaat. Alles is prachtig en vrolijk, totdat iemand negatieve woorden uitspreekt die de vorm aannemen van rode bliksemschichten die letterlijk pijn doen als ze raken.
Vanaf deze scène is het alleen maar bergopwaarts. Het doel van deze queeste is het vinden van het licht. Stukje bij beetje beginnen de monsters zich weer te herinneren wie ze zijn. Een vierde reismaatje is een klein paars beestje dat in het begin zo'n geforceerd schattig figuurtje lijkt, zoals in zoveel Disneyfilms. Maar vlak voor het binnengaan van het woud wisselt het beestje van identiteit met één van de raadgevers van het paleis, waardoor het een menselijk personage wordt.
Dat personage wordt ingesproken door John Lithgow, die zijn rol uit 3rd Rock From the Sun nog eens dunnetjes overdoet. Dat was een grappige rol, dus waarom niet? Het is verre van de enige bekende naam in de cast . De hoofdrol is voor Rachel Zegler, die debuteerde in de recente remake van West Side Story en voor haar acteren en zingen meteen een Golden Globe won. Een wijze keuze, aangezien er heel wat liedjes in Spellbound zitten.
Wie de film één keer bekijkt zal die liedjes niet de rest van de week naneuriën, maar wie kinderen in huis heeft die de film twintig keer opzetten zal wel degelijk nummers in het geheugen gegrift krijgen. Met name 'I Could Get Used To This' is catchy en grappig. Het lijkt alsof Alan Menken zich liet beïnvloeden door Disney's nieuwe favoriete componist, Lin-Manuel Miranda, omdat er wat nummers met een Latijns-Amerikaans tintje in zitten, ondanks dat dit hier niet past - maar ze klinken prima.
Spellbound bouwt op naar een spannende climax, die niet te kort of te lang voelt. De uiteindelijke conclusie maakt van Spellbound een film die ouders in echtscheiding kunnen opzetten voor hun kinderen om de situatie uit te leggen en, belangrijker nog, te communiceren dat de schuld absoluut bij henzelf ligt.
Ondanks de zware kost is dit een vrolijk avontuur dat de boodschap gelukkig simplistisch overbrengt. Skydance Animation mag nog steeds werken aan hun animatietalenten, want het blijft voorlopig onderdoen aan die van andere studio's. Maar een sterk verhaal en gevoelens losmaken is belangrijker dan weergaloze plaatjes.
Spellbound is te zien bij Netflix.
