Het is 2002. De twaalfjarige Melody Brooks kijkt het liefst Friends, ze vindt dat JLo's kapsel altijd perfect zit en ze zou graag een keer mascara opdoen zonder haar eigen oog uit te steken. Melody heeft cerebrale parese, een hersenaandoening die de controle over haar spieren bemoeilijkt. Ze zit in een rolstoel en kan niet praten, maar ze heeft wel een innerlijke stem, een rijke geesteswereld en dezelfde behoeften als elke andere tiener. Volwaardig contact met leeftijdsgenoten staat bovenaan het lijstje. Dat is echter lastig, zo niet onmogelijk als je je niet verstaanbaar kunt maken (ook niet in gebarentaal).
Wanneer Melody onder begeleiding van een geëngageerde onderzoeker een dag per week naar het reguliere onderwijs gaat, komen de ontwikkelingen in haar leven in een stroomversnelling. Voor het eerst zit ze in een klas vol andere tieners en wordt ze door de lesstof intellectueel uitgedaagd. Niet dat de leraar daar veel oog voor heeft, want die blijft haar als een kneusje zien, ook al heeft hij verder de beste bedoelingen.
In de klas sluit Melody schuchter haar eerste vriendschap met een leeftijdsgenoot, maar ze blijft een buitenbeentje dat veelal genegeerd wordt. Het is allemaal zo lastig als je jezelf niet verstaanbaar kunt maken en alleen via blikken en geschreven woorden op kaartjes kunt communiceren. Een uitje naar een expositie waar Melody en haar ouders een filmpje met Stephen Hawking zien, verandert echter veel.
Out of My Mind vertelt een oprecht en aandoenlijk verhaal over puberdromen, gezinsdynamiek, maatschappelijke uitsluiting en inclusie. Het zijn belangrijke thema's. Inclusief onderwijs staat ook in Nederland al een tijd in het spotlicht. In Amerika zijn er sinds het begin van de eeuw flinke stappen gezet om iedereen, ongeacht achtergrond of ondersteuningsbehoefte, naar een reguliere school te laten gaan. Of dat wenselijk en mogelijk is, is ter beoordeling van de kijker, maar Out of My Mind breekt er wel een lans voor.
Dat naar kinderen zoals Melody in elk geval 'geluisterd' moet worden als naar ieder ander - bij welke onderwijsinstelling of maatschappelijke kring ze dan ook terecht komen - zal waarschijnlijk niemand betwisten. Maar helaas is dat in de praktijk niet altijd het geval natuurlijk. Melody en haar ouders lopen tegen muren op en het kost tijd, moeite en hier en daar een stevige woordenwisseling om die af te breken, al is het maar een klein stukje.
Melody wordt gespeeld door debutant Phoebe-Rae Taylor die zelf cerebrale parese heeft en in een rolstoel zit. Taylor noemt zichzelf in interviews nogal een kletskous, dus het was voor haar een flinke uitdaging om iemand zonder spraak te portretteren. Haar personage communiceert via blik en gebaar, wat door Taylor aangrijpend wordt uitgebeeld. We horen Melody trouwens wel in een voice-over. Omdat Rachel Green haar favoriete personage is en ze zelf haar innerlijke stem kan kiezen, spreekt Jennifer Aniston (de echte) Melody's gedachten naar de kijker uit.
Deze voice-over heeft soms een beetje een hoog Look Who's Talking-gehalte, maar is vaak echt wel geinig en het is voor de kijker in eerste instantie de enige mogelijkheid om een blik in Melody's geest te werpen. Het gevatte commentaar past ook wel bij de doelgroep voor deze film die toch vooral op tieners en jonge adolescenten gericht is. Voor hen, maar ook voor oudere kijkers, kan het nooit kwaad om nog eens op het belang en de mening van elk individu wijzen.
Out of My Mind doet dit op een prettige, geloofwaardige manier, daarbij ondersteund door de knappe acteerprestaties. Naast de gevoelige rol van Taylor als Melody valt vooral Luke Kirby op als de vader die met verschillende gedachten worstelt in de zoektocht naar geluk voor zijn kind. Er is een erg voorspelbare verhaallijn rond een kenniswedstrijd, maar Out of My Mind weet hier en daar toch nog een leuke of minder leuke verrassing in te bouwen. Deze film verdient het om gezien en gehoord te worden.
Out of My Mind is te zien bij Disney+.
