Zodra er iets interessants gebeurt in de wereld, verschijnt er meestal binnen afzienbare tijd een gedramatiseerde documentaire over op Netflix. Iedereen die ook maar iets te maken had met de gebeurtenis wordt gevraagd voor een interview, associatieve achtergrondbeelden worden gefilmd en in slow motion over de interviews gezet. De kwaliteit van het resultaat hangt dan vervolgens af van wat voor verhaal de documentaire weet neer te zetten rondom het incident. #SeAcabó: Diario de las Campeonas slaagt daar voor het grootste gedeelte in.
De interessante gebeurtenis die het bestaan van #SeAcabó: Diario de las Campeonas heeft veroorzaakt is de nasleep van de onvrijwillige kus tussen Spaanse voetbalster Jenny Hermoso en Luis Rubiales, de toenmalige vicepresident van de Spaanse voetbalbond. Dit gebeurde tijdens de viering van het winnen van het wereldkampioenschap vrouwenvoetbal van 2023. Uiteraard opent de documentaire ook met dit moment.
Daarnaast wordt er ook een beetje context gegeven voor de mensen die dit nieuws niet hebben gevolgd en alles rondom het WK 2023 niet hebben meegekregen. Helaas wordt er in de rest van de introductie weinig rekening gehouden met de onwetende kijker. Voetbalsters worden in rap tempo voorgesteld en er wordt in het begin veel verwezen naar gebeurtenissen in het verleden die verder nog niet worden toegelicht.
Deze verwijzingen zijn zo uitgebreid dat dit de schijn van echte uitleg geeft, hoewel die pas eigenlijk veel later blijkt te komen. Hierdoor zijn de eerste twintig minuten van #SeAcabó: Diario de las Campeonas verwarrend en frustrerend. Het beloofde gevolg van de kus aan het begin is echter genoeg om dit eerste gedeelte door te komen. Dit is fijn, omdat de film na die eerste twintig minuten veel duidelijker is. Het laatste uur bevat een rustige, chronologische vertelling van de gebeurtenissen, in plaats van een chaotisch snelle.
Dan komt namelijk de focus te liggen op de voorbereiding voor het WK en het toernooi zelf. Hier blijkt dat het tonen van de kus in het begin van de film ook een groot nadeel heeft. De kus verklapte namelijk ook al dat Spanje het WK zal gaan winnen. Hierdoor vervalt de meeste spanning uit het WK-gedeelte van de film. Dit is jammer, omdat het WK-verslag heel veel tijd van de film opslokt. Hierdoor heeft de documentaire minder tijd voor het veel interessantere gedeelte waarin het niet over het voetbal gaat, maar over de kus en de #SeAcabó-beweging die erna ontstond.
De laatste twintig minuten gaan pas echt in op de nasleep van de kus, de reacties van Rubiales en de reactie van alle spelers daar weer op. Hun #SeAcabó, wat 'het is voorbij' betekent, verspreidde zich ook buiten de voetbalbubbel naar de rest van het internet en gaf kracht aan grote groepen vrouwen die met seksuele intimidatie of misbruik te maken hebben (gehad). Hoe dit ontstond en wat er precies gebeurde wordt in dit gedeelte heel overzichtelijk gepresenteerd en dit is dan ook verreweg het interessantste deel van de documentaire.
Dit komt ook omdat de voetbalsters gedurende de rest van de film heel open zijn en veel vertellen wat er achter de schermen gebeurde bij het Spaanse vrouwenvoetbal door de jaren heen. De frustratie en machteloosheid die de vrouwen voelden toen ze probeerden iets te veranderen aan de vriendjespolitiek en gebrek aan respect komt hierdoor heel goed over. Doordat deze emoties gedurende de niet-voetbal gedeeltes van de documentaire goed opgebouwd worden is het einde emotioneel heel bevredigend.
#SeAcabó: Diario de las Campeonas is te zien bij Netflix.
