Componist Alan Silvestri vroeg aan regisseur Robert Zemeckis of hij graag epische of ingetogen muziek wilde hebben voor zijn Back to the Future. De man koos natuurlijk en gelukkig voor de eerste optie, waardoor de mensheid nu een iconische Hollywoodmelodie rijker is en de al spectaculaire film nog spannender en grootser werd. El Hombre que Amaba los Platos Voladores is niet zo'n film, en toch is muziek vaak over de top: een van meerdere factoren die regelmatig doen denken 'wat gebeurt hier?'
Verslaggever José krijgt in de jaren tachtig een melding dat er buitenaardse wezens zijn in een bergregio in Argentinië. Hij doet een eerste reportage waarvan de kijkcijfers flink uitpakken. Hij krijgt groen licht om er meer tijd aan te besteden. José is van mening dat zaken moeten worden aangedikt voor televisiekijkers en begint een hoop in scène te zetten.
Regisseur en co-schrijver Diego Lerman denkt er precies hetzelfde over: ondanks dat José de Zer hier in Nederland niet bekend is, hebben Lerman en co overduidelijk een hoop verzonnen bij deze biografische film. De hoofdpersoon in de film meent ooit een ruimteschip te hebben gezien in de woestijn, maar in een zoektocht naar de achtergrond van de echte José is daar niets over te vinden. Eén van vele voorbeelden van hoe de makers van deze film het gros uit de duim zuigen om drama te creëren.
El Hombre que Amaba los Platos Voladores lijkt vooral gemaakt te zijn voor Argentijnen. De film is vele malen beter te volgen voor zij die weten dat José een entertainmentverslaggever was, die zich plots op UFO's richtte, en uiteindelijk door de mand viel als oplichter. De eerste scène die aantoont dat José de boel gaat belazeren komt voor ieder ander uit de lucht vallen.
Niet alleen het gebrek aan voorkennis maakt dit een lastige zit. Er lijkt ook behoorlijk wat cultuurverschil in te zitten die regelmatig verwarring veroorzaken. Bijvoorbeeld wanneer José in de make-upstoel zit en plots rare bewegingen en geluiden begint te maken, omdat zijn dochter ook aanwezig is en hij haar wil laten lachen. Of als hij in een helikopter zit en lachend juicht wanneer het ding dreigt neer te storten.
Bij het maken van films en series worden verschillende lenzen op camera's gebruikt. De keuze is meestal voor degene die het meest geschikt is om een bepaald shot het beste in beeld te brengen, of om een bepaald stilistisch effect te bewerkstelligen. Voor El Hombre lieten de makers de hele tijd dezelfde lens op de camera zitten; nogal curieus. Wijde beelden van landschap tonen bergen die uitzetten en krimpen, gesprekken in een kamer tonen normale en geperste mensen; het is maar aan welke kant van het kader zich iets of iemand bevindt.
Het bizarre is dat de camera over het algemeen wel op de juiste plek staat om al het nodige dat in beeld moet komen vast te leggen. Er is niks te klagen over het geluid, de acteurs leveren goed spel en de regisseur regisseert hen goed. Maar het lachwekkend kromme scenario laat hen in de steek. Het idee om een film te maken, gebaseerd op oppervlakkige oplichterij, slaat eigenlijk sowieso nergens op.
Halverwege de film gaat José zich gedragen als een klootzak. Ook dit komt vanuit het niets. Tot daarvoor was hij weliswaar een oplichter, maar wel sympathiek en charmant. Is dat wat El Hombre que Amaba los Platos Voladores dan wil vertellen? Dat de echte José niet zo'n lieverdje was? Of juist dat het eigenlijk niet zijn schuld was, omdat hij mentale problemen had sinds zijn levensbedreigende wandeling door de woestijn ooit jaren geleden?
Geen idee wat de makers willen vertellen. Vooral de allerlaatste scène doet aan het hoofd krabben - om het niet te hebben over hoe compleet verzonnen die is. Tijdens de aftiteling verschijnen er beelden van de echte José, die doen afvragen of Argentijnen überhaupt goed bij hun hoofd waren omdat ze deze knullige onzin voor waarheid aannamen; een klein stukje verbrand gras en een kleutertekening op een steen deed een land geloven in aliens.
El Hombre que Amaba los Platos Voladores is te zien bij Netflix.
