Lee Jung-do wil doen waar hij gelukkig van wordt. In de openingsscène van Officer Black Belt blijken dat twee dingen te zijn: vechtsport en afspreken met zijn vrienden. Beide blijken nuttig te zijn als hij onverhoopt in de wereld van de reclassering belandt. Hier moet hij ex-gevangenen in de gaten houden, om zo de rest van de maatschappij te beschermen. Dit levert een vermakelijke film op met een lieflijk emotioneel hartje en veel goede actie. Waarom IMDb en Netflix dit een actiekomedie noemt is echter vreemd, want echt grappig is Officer Black Belt niet.
Het zou kunnen dat men het acteerwerk van Kim Woo-bin heel grappig vindt. Vooral in het begin van de film is zijn personage Lee Jung-do heel erg expressief en overdreven vrolijk. Zijn 'Golden Retriever Energy' is aandoenlijk, maar voelt ook een beetje ongemakkelijk aan. Als aan het einde van de film blijkt dat Kim wel heel sterk is in de emotionele scenes, lijkt dat niet te rijmen met de eerdere scenes, waardoor de film wat rommelig overkomt. Ook de achtergrondmuziek rijmt in het begin niet helemaal met de getoonde beelden.
Dit, en het ietwat ongebruikelijke acteerwerk, kan ook het gevolg zijn van het feit dat Officer Black Belt geen Westerse film is. De Hollywoodstijl heeft zich wel heel ver verspreid, maar toch heeft niet elk land precies dezelfde filmstijl. Of de wat vreemde eigenschappen van het begin van specifiek Officer Black Belt voortvloeien uit zulke culturele verschillen kan ondergetekende moeilijk zeggen, omdat deze niet heel bekend is met Zuid-Koreaanse cinema. Toch is het iets om rekening mee te houden, wanneer men films uit andere landen of culturen bekijkt en daar een mening over vormt.
Ondanks de paar vreemde trekjes, is de eerste helft van Officer Black Belt wel de sterkste helft van de film. Lee Jung-Do en Mr. Kim, de reclasseringsambtenaar die hij als zogenoemde 'vechtsportagent' helpt, belanden in een lekker rap tempo in verschillende nijpende situaties met ex-gevangenen. De verschillende 'missies' zijn divers en laten goed de groeiende vriendschap tussen Jung-Do en Mr Kim zien. Ook hebben de spannende scenes ook wat luchtigheid in dit begin, omdat Jung-Do de criminelen met twee vingers in de neus aankan en de opgebouwde spanning vaak in een enkele welgemikte trap over is.
Zodra Jung-Do een gevaarlijke tegenstander tegen het lijf loopt verschuift de focus van de film een beetje. De actie neemt wat meer het voortouw en dat is jammer, want hierdoor verliest de film een beetje zijn voorheen vernieuwende aard. De actie is goed gechoreografeerd en elk gevecht is weer net wat anders, maar heel spectaculair zijn deze scenes niet. Ook wordt de film visueel steeds donkerder, waardoor het soms moeilijk te zien is wie van de in het zwart geklede mensen de hoofdpersoon is.
Jung-Do wil zoals gezegd vooral dingen doen die hem gelukkig maken. Gedurende de film heeft hij hier een enkel gesprek over met zijn vader, maar verder zit er niet echt iets van een moraal of diepere laag in Officer Black Belt. Of je zou het optreden van Jung-Do's vrienden in de finale moeten zien als het algemene 'vriendschap is goed'-idee, maar dat komt ook niet heel erg naar voren. Voor een simpele actiefilm danwel actiekomedie is dat gelukkig ook niet echt nodig om iets vermakelijks neer te zetten. En dat doet Officer Black Belt zeker.
Officer Black Belt is te zien bij Netflix.
