Michael Powell en Emeric Pressburger vormden onder de noemer The Archers een iconisch filmduo. De Britse Powell regisseerde, de Hongaarse Pressburger schreef en beiden produceerden. Ondanks enkele commerciële successen in de jaren veertig, raakten de filmmakers in de vergetelheid, tot in de jaren 1970 hun werk werd herontdekt. De films spreken dan ook tot de verbeelding. Uitbundig kleurgebruik, expressief acteerwerk en het levendige verloop maken een productie van The Archers tot een intense ervaring. In Made in England: The Films of Powell & Pressburger bespreekt de bekende regisseur Martin Scorsese hun carrière.
Hij vertelt recht uit het hart, want niet alleen zijn het zijn jeugdhelden, hij was ook jarenlang bevriend met Powell. Niet verwonderlijk staat hij het langst stil bij meesterwerken zoals The Life and Death of Colonel Blimp of The Red Shoes. Dankzij scherp geselecteerde fragmenten komen de goede herinneringen aan deze filmervaringen terug, van de ontroerende vriendschap in de eerstgenoemde tot de bloedstollende danspartijen van de tweede.
Daarbovenop geven treffend gekozen archiefbeelden en documenten een goede indruk van de dynamiek van het duo. Hun levenslange vriendschap, die doorging na het eind van hun samenwerking, spreekt uit de oude interviews met de twee. Ook andere momenten grijpen aan, bijvoorbeeld wanneer Powell een dag uit zijn leven als gastprofessor bij een Californische universiteit laat zien, volledig in zijn nopjes.
Scorsese bekritiseert ook eerlijk sommige werken zoals het aandoenlijke maar maffe A Canterbury Tale of het ongeïnspireerde Ill Met By Moonlight. Hij doet nauwkeurig uit de doeken hoe elke film in elkaar steekt. Zo leert deze documentaire niet alleen over het oeuvre van twee bijzondere makers, maar ook over het filmmaken zelf. Jammer genoeg wijdt Scorsese daarbij in zijn enthousiasme te veel uit over de invloed op zijn eigen films. Raging Bull doet niet ter zake en leidt af van de veel betere The Archers.
Ook houdt Scorsese erg de focus op de techniek van de films, wat zijn blik beperkt. Hij schuift in het begin terzijde hoe Powell & Pressburgers werk past bij de romantiek. Uit de films spreekt een conservatief wereldbeeld, waarin het individu verbonden is met de gemeenschap en historie van het land, maar dit aspect wordt niet besproken. Noch komt een ander terugkerend thema van het duo, over wat het betekent Brits te zijn, voorbij in deze documentaire. Daarnaast schenkt Scorsese te weinig aandacht aan de vaste schare acteurs die het duo door de jaren heen om zich heen verzamelde.
Desalniettemin inspireert de documentaire. Scorsese enthousiasmeert in voice-over, terwijl de fragmenten vlot in elkaar overgaan. Het terugzien van al deze films bij elkaar doet herinneren aan de emotionele kracht van Powell & Pressburger. Het voelt indirect bijna als een veroordeling van de cinema van deze tijd. Ze maken ze niet meer zoals zij toen deden.
