In een afgelegen rijkeluisbuurt neemt criminele activiteit plots toe. En hoewel de meeste personages in de film niet weten waardoor het komt, is de kijker direct op de hoogte: in samenspel zijn de jongeren van de buurt begonnen deze te terroriseren. En hoewel Principes Salvajes erg sterk begint, lijkt de film zich al snel te verliezen. Met een onsamenhangend geheel als eindresultaat.
Principes Salvajes draait om vier personages, die elk in verschillende maten met elkaar te maken hebben. Zo is Gerardo de leider van de groep, hij maakt de plannen en trekt de rest van de vrienden mee. Daarom is hij natuurlijk ook een rokkenjager, en Mari is één van zijn vriendinnetjes. Haar broer Xavi lijkt de minste eigenwaarde te hebben, en is hierdoor de grootste handlanger van Gerardo. En dan is er Renata, het vriendinnetje van Xavi, die overduidelijk een eigen carrière probeert te starten en per ongeluk verwikkeld raakt in het net.
Deze personages blijken al snel een gemiste kans tot verdieping. Ze vervallen elk al snel in stereotypes. Zo is Xavi degene met mentale problemen, wil Renata voornamelijk een beroemde influencer worden en is Mari alleen maar geobsedeerd door Gerardo. Gerardo, als leider, kampt dan weer met eigen obsessieve (en onbeantwoorde) gevoelens voor een oudere vrouw. En omdat ze effectief niet met elkaar kunnen, of willen, communiceren loopt het verhaal natuurlijk gigantisch uit de klauwen.
Principes Salvajes wordt gekenmerkt door traag inzoomende en langlopende shots. Dit accentueert zowel de prachtige, overdreven decadente locaties, als de koelbloedigheid van hun getoonde acties. Een gewaagde keuze voor een film van een kleine honderd minuten, aangezien veel van de shots eigenlijk niks laten zien wat het verhaal verder stuwt.
Er lijkt heel veel aandacht te zijn besteed aan het uiterlijk van de shots, maar is vervolgens vergeten om daar een inhoudelijke laag aan toe te voegen. Op een uitzondering na, voelt veel aan als stijl boven inhoud. Als vervolgens, waarschijnlijk vanwege budget, de meest intense gebeurtenissen niet getoond worden, blijft het geheel toch wat karig aanvoelen.
Dit alles komt eigenlijk al samen in de openingsscène. Na een mysterieus gesprek met een psycholoog, wordt Xavi in zijn eigen huis aangevallen door een inbreker. Al snel blijkt dat Gerardo de inbreker is, en dat deze overval onderling was afgesproken. Beide beroven zij de familie van Xavi, terwijl zij de schoonmaakster terroriseren. Maar om het op een echte overval te laten lijken, vindt Gerardo dat Xavi ook beschoten moet worden. Het geweld en beschieten wordt alleen niet getoond, maar is alleen te horen.
Ergens heeft deze opening wat weg van de eindscène van Scream uit 1996. Maar waar die film al een uur opbouwt naar deze intense climax, opent Principes Salvajes met deze energie de film om vervolgens volledig uit te doven. Na meteen de actie-climax als opening verandert de film in een droog geheel dat leunt op dialogen.
Daar proberen de makers van Principes Salvajes ook nog eens een geforceerde maatschappijkritische toon toe te voegen, over klassenongelijkheid. De rijken kunnen maar doen wat zij willen, terwijl de schoonmakers opdraaien voor de criminele activiteiten. Hiermee is ook alle kritiek wel gezegd helaas. De langdradige, droge film schurkt constant tegen substantiële maatschappijkritiek aan, maar durft daarin niet door te zetten en komt doelloos over.
Principes Salvajes is te zien bij Netlfix.
