in Recensies
Update:
Vrede in het Midden-Oosten lijkt op dit moment verder weg dan ooit, maar in 1977 was er een sprankje hoop. Anwar Sadat, de president van Egypte, dat destijds in oorlog was met Israël, hield in weerwil van de andere Arabische leiders een toespraak tot de Knesset. De kiem voor het vredesverdrag van Camp David een jaar later was gelegd. In Kissufim volgen de bewoners van de kibboets waar de film naar is genoemd het nieuws over Sadats bezoek aan het Israëlische parlement op de voet. Maar politieke vraagstukken staan verder niet op de voorgrond, al zijn die in een land als Israël nooit ver weg natuurlijk.
De zomer van 1977 brengt beweging in de levens en relaties van een groepje twintigers. Centraal staat het personage Eli, gespeeld door Swell Ariel Or (The Beauty Queen of Jerusalem), een jonge vrouw die zich gevangen voelt. Het is alsof de tijd door haar vingers glipt. Net als de rest van haar vriendengroep werkt ze in kibboets Kissufim als onderdeel van haar militaire dienst. Ze bewerken het land, onderhouden het irrigatiesysteem en dansen 's avonds met de andere kibboetsniks. Aan aandacht heeft Eli niet te klagen. Twee vrijers steken hun bewondering niet onder stoelen of banken en kijken haar voortdurend haast kwijlend aan. Een van hen verzucht: "Zoveel schoonheid, zoveel problemen."
Net als de warme Israëlische nachten voltrekt Kissufim zich in een loom tempo. Er gebeurt eigenlijk niet zoveel, wat wel enigszins verklaard wordt aan het begin van de aftiteling. Een kapotte sproeier, een zoenpartij, een dagje zon en zee in Gaza. Een van de Duitse vrijwilligers die meegaat naar het strand, vindt onderweg een uzi in de auto (het leger verplicht hen die bij zich te dragen) en zegt verbaasd: "Ik dacht dat Gaza niet gevaarlijk was,". Het is ironie van het donkerste soort.
Deze film werd opgenomen vóór de terroristische aanval van Hamas op zeven oktober vorig jaar. Kibboets Kissufim staat in het grensgebied met Gaza en was een van de overrompelde plaatsen: veertien inwoners werden gedood. De film is opgedragen ter nagedachtenis aan alle slachtoffers van 'Zwarte Zaterdag'. Het is een niet mis te lezen opdracht, die het mogelijk geïnteresseerde publiek bij voorbaat zal verdelen. Niet iedereen zit tijdens de voortslepende oorlog in Gaza, waarbij schrikbarende aantallen onschuldige slachtoffers vallen, te wachten op een film die over het liefdesleven en de andere adolescentieperikelen van een groepje Israëlische militairen (buiten actieve dienst) gaat.
Kissufim heeft ook niet de kwaliteit en de impact om het een onmisbare kijkervaring te maken. De beelden zijn mooi, de acteurs zijn goed en we raken best betrokken bij het wel en wee van Eli en haar vriendengroep, maar de film is eigenlijk té subtiel in het aanstippen van een diepere laag: uiteindelijk is het plot simpelweg te mager. Morele dilemma's en belangrijke levenskeuzes komen op, maar ebben ook weer weg met slechts geringe consequenties. Geweld ligt altijd om de hoek, maar speelt in het plot van de film slechts sporadisch een rol.
Het past bij de schildering van het dagelijkse leven van de Israëlische militairen in burgerdienst vijf decennia geleden, maar vanuit verhalend oogpunt had Kissufim meer moeten brengen om het bestaan van de film te rechtvaardigen. Eli droomt van reizen door Europa, maar ze zit vast in de sleur en relatieve onbeduidendheid van het kibboetsleven, net als de kijker.
Kissufim is te zien bij Netflix.
