in Recensies
Update:
Welke instructies zou M. Night Shyamalan aan hoofdrolspeler Josh Hartnett hebben gegeven toen de camera's voor zijn zestiende speelfilm begonnen te draaien? Hopelijk niet dat hij zijn vertolking als een komedierol moest aanvliegen. Toch zou je dat haast wel vermoeden, want Hartnett speelt een seriemoordenaar alsof hij de grapjas uithangt. Overacting is een understatement.
Dit is niet het enige ongemak waarmee Trap gepaard gaat. Zonder al te duidelijke introductie maken we kennis met brandweerman Cooper die met dochter Riley naar het concert van haar grote idool, de fictieve Lady Raven gaat. Terwijl de artiest, gespeeld door Shyamalans eigen dochter Saleka, haar zwoele r&b-nummers afdraait en Riley met volle teugen geniet, is Cooper met heel andere zaken bezig. Namelijk hoe hij ongezien de concertarena kan verlaten.
We komen namelijk al vrij vroeg te weten dat Cooper liever mensen om zeep helpt dan brandjes blust. Tijdens een toiletbezoek zien we dat hij op zijn mobiel een gevangen slachtoffer in de gaten houdt. Van een loslippige merchandiseverkoper verneemt Cooper dat alles rondom het concert is opgezet om de seriemoordenaar die bekendstaat als The Butcher in de kraag te vatten. Op een van de plaatsen delict is namelijk een deel van een Lady Raven-concertkaartje gevonden.
Goed, de FBI is dus op zoek naar Cooper. Dat hij de man is die ze zoeken, is al van meet af aan duidelijk. Wat volgt is een scala aan slinkse trucs van Cooper om zichzelf een zo riant mogelijke uitweg te verschaffen. Vindingrijk is de brandweerman zeker, maar de logica wordt op alle mogelijke manieren getart. Niet alleen weet Hartnetts personage het lot voortdurend aan zijn kant te krijgen, de onzekerheden waarmee dit gepaard gaat zijn onmogelijk door een iemand te beïnvloeden.
Naast een mislukte thriller en onbedoelde komedie is Trap tevens een vehikel voor Saleka Shyamalan om haar muzikale kunsten te vertonen. De artiest met onmetelijk grote bruine ogen, die nog eens extra worden geaccentueerd door enorme nepwimpers, werkte al vaker mee aan de producties van haar vader, veelal op het muzikale vlak. Dit keer heeft ze een zeer riante bijrol en schreef ze veertien muzieknummers die de gebeurtenissen in haar vaders film moesten weerspiegelen.
Zonder te overdrijven is Trap een regelrechte belediging voor de intelligentie van het bioscooppubliek. Naast de ontelbare onwaarschijnlijkheden en vele plotgaten lukt het Shyamalan nauwelijks om de spanning op te voeren. Een muziekarena met twintigduizend concertgangers is al moeilijk beklemmend te noemen, maar doordat Cooper voortdurend van hot naar her rent zijn er nauwelijks restricties. Bovendien heeft ondergetekende nog nooit een concert meegemaakt dat zo vaak onderbroken werd en waar bezoekers voortdurend in- en uitliepen.
Toch biedt een massale bijeenkomst bijzondere mogelijkheden. Niemand minder dan Alfred Hitchcock liet in twee verschillende versies van The Man Who Knew Too Much de spanning hoog oplopen met een moordaanslag in een bomvolle concertzaal. De massaliteit van de menigte en een heimelijke eenmansactie contrasteerden effectief, juist omdat de kijker over de meeste informatie beschikte. De bijzondere setting in Trap had soortgelijke mogelijkheden geboden, maar de missie van Cooper en wat er op het podium gebeurt komen geen moment samen.
De afsluitende akte - waarbij elke kijker zit te wachten op de voor de regisseur zo karakteristieke plottwist - weet het gebrek aan lef en spanning van al het voorgaande nog enigszins te compenseren. De onwaarschijnlijkheden worden weliswaar moeiteloos doorgetrokken, maar Hartnett lijkt zijn personage eindelijk wat serieuzer te nemen en ook Saleka blijkt meer te kunnen dan het onnozele popsterretje uithangen. Helaas maakt dit de ridicule toon van al het voorgaande niet goed.
Hartnett heeft aangegeven zijn rollen tegenwoordig zorgvuldiger uit te kiezen, dus waarom hij brood zag in dit broddelwerk van M. Night Shyamalan is het zoveelste raadsel dat deze thriller besmet. Na de grote misser Old leek de Indiaas-Amerikaanse filmmaker met Knock at the Cabin bezig met een revanche, dankzij een intiemere setting en kleinere thema's. Met Trap is hij terug bij af. Zelfs het laatste shot van deze bespottelijke thriller weet nog een "ja hoor!" aan de kijker te ontlokken. Als die de bioscoopzaal niet al voortijdig heeft verlaten.
