In Afghanistan werkte Donya als vertaler voor het Amerikaanse leger, in Californië schrijft ze teksten voor gelukskoekjes. De Afghaanse vrouw voelt zich schuldig dat het haar is gelukt om naar de VS te vluchten terwijl haar familie nog in Afghanistan woont, dat inmiddels opnieuw door de Taliban is bezet. Ze slaapt daarom weinig en heeft moeite om verbindingen te maken met de mensen om haar heen. Van dat laatste heeft Fremont helaas zelf ook last. Met meer aandacht voor de esthetiek dan de inhoud biedt de film maar weinig ruimte voor de complexiteit van zijn personages.
Fremont is gefilmd in helder monochroom zwart-wit, met uiterst statische shots. De acteurs worden bijna nooit samen afgebeeld en staan vaak lijnrecht tegenover elkaar, met een flinke afstand ertussen. Deze stilistische keuzes geven de film een afstandelijk gevoel. De personages voelen nooit dichtbij, maar staan altijd op een afstandje. Dit verhindert een persoonlijke benadering van Donya's verhaal.
Dat deze afstandelijke stijl het moeilijk maakt om toegang te krijgen tot de personages is vooral jammer omdat zij zeker potentie hebben voor markante, humoristische momenten. Zo is er een manager van een Afghaans restaurant die een Afghaanse soap als oplossing voor al Donya's problemen ziet. Maar deze excentrieke figuren lijken er enkel te zijn voor de humor, niet om onderdeel uit te maken van een goed gestructureerd verhaal.
Ook inhoudelijk valt Fremont tegen. Ergens heel diep in de film zitten interessante vragen verstopt over de ervaringen van vluchtelingen en de schuld die ze voelen, maar deze kwesties worden helaas nooit zorgvuldig uitgewerkt. Daar komt bovenop bij dat het plot steeds hetzelfde ritme volgt: Donya gaat naar haar werk, naar het restaurant en dan weer naar huis
Fremont is daardoor vooral frustrerend. Zodra je denkt dat het verhaal ergens naartoe gaat, laat de film de verhaallijn weer vallen. Door de onuitgewerkte personages, het eentonige ritme en de afstandelijke stijl komt Fremont nooit als een geheel samen. Allemaal erg teleurstellend wanneer er duidelijk een pareltje van een film mogelijk was geweest.
