Wat als je een ander iets onvergeeflijks hebt aangedaan, maar toch een band probeert vast te houden? Kan er dan echte vriendschap bestaan? In het Soedan van de jaren nul haalt de welgestelde islamitische Mona een nieuwe huishoudster binnen. Het zoontje van deze Julia krijgt een plek op een goede school en er ontstaat een band tussen de dames. Maar wat de huishoudster niet weet, is dat Mona zich schuldig voelt voor de dood van Julia's man. Sterker nog, officieel is hij slechts vermist.
Behalve Mona's schuldgevoelens is er meer wat een vriendschap tussen een vrouw uit de islamitische elite en een 'zuiderlinge' in de weg zou kunnen staan. Zo is Mona's echtgenoot vrij openlijk racistisch. Wanneer zwarte demonstranten vernielingen in hun buurt aanrichten, laat hij namelijk duidelijk weten wat hij van deze 'slaven' vindt. En de tweede helft van de film - na een tijdsprong van enkele jaren - komt het referendum over de afscheiding van Zuid-Soedan in zicht.
Hoofdrolspeelster Eiman Yousif heeft een loodzware taak: ze moet een film dragen als een personage dat met een dikke twee-nul achterstand begint. Niet alleen zet een egoïstische en achteloze actie van haar alles in gang, uit zelfbehoud maakt ze nog meer twijfelachtige beslissingen. Dat ze Julia in huis neemt, is waarschijnlijk niet eens om deze weduwe verder te helpen, maar om haar eigen geweten te sussen. Pas wanneer dat neergezet is, gaat de film onderzoeken waarom deze Mona is geworden zoals ze is.
Ook al toont Yousif vooral Mona's mindere kant, hij weet dat toch zo te doen dat ze meer aantrekt dan afstoot. Bovendien zijn zij en haar tegenspeelster Siran Riak aan elkaar gewaagd. Er is chemie, maar tegelijk ook iets spannends aan de hand; en in die brij van intrige voeden de actrices elkaar. Er ontstaat eventjes een onlogische combinatie van twee vrouwen tegen de wereld waarin ze leven.
En zo ontstaat in de handen van schrijver-regisseur Mohamed Kordofani een gelaagd portret van een kleine groep mensen in een onmogelijke situatie. Mona liegt en manipuleert, maar heeft dit moeten leren om haar eigen plekje te kunnen claimen in een onzalig huwelijk. Haar man Akram is dominerend en paranoïde, maar vormt voor Julia's zoontje Daniel ook een lieve surrogaatpapa. En dan is er nog Julia zelf, die eerst vooral slachtoffer lijkt. Zij weet echter ook wanneer ze moet profiteren van een buitenkansje dat ze in haar schoot krijgt geworpen.
Het knappe aan Goodbye Julia is vooral dat het verhaal in dialoog is met de achtergrondsituatie - de optuiging van Zuid-Soedan als onafhankelijk land - zonder deze situatie te direct te projecteren. De mensen voelen als volwaardige personen en niet als rondwandelende symbolen. De ideeën van de film staan in dienst van het verhaal, niet andersom.
Het gevaar bij een film zoals deze is denken dat je het conflict tussen de verschillende bevolkingsgroepen in (Zuid-)Soedan ineens begrijpt. Maar Goodbye Julia maakt misschien wel vooral duidelijk dat sommige dingen in het leven simpelweg tegen elke vorm van redelijkheid ingaan. Politiek is rommelig, het hart wil wat het wil, en alles kan zomaar eindigen.
