in Recensies
Update:
Een goede film heeft doorgaans naast een goed verhaal ook een thema, boodschap of andere vorm van diepgang. Soms zijn deze thema's vernieuwend, de boodschappen precies wat de huidige maatschappij nodig heeft en de dieptes op zijn minst ontroerend. In andere films is het thema 'wilde dromen' en de boodschap 'volg ze en dan komt alles goed'. In die tweede categorie valt Space Cadet, waarin Florida's grootste feestbeest Rex Simpson na een staaltje waarheidsverdraaien in het competitieve astronautenprogramma van NASA belandt. Daar moet ze zich redden met alleen enthousiasme en improvisatietalent.
Echt heel origineel is het leugenaarsplot van Space Cadet niet, maar de setting geeft de film wel een fris tintje. De hindernissen, lessen en tests die de aspirant-astronauten voorgeschoteld krijgen, zorgen voor interessante situaties die meestal tot een lach leiden. Zo wordt een conditietest op loopbanden bijvoorbeeld draagbaar (en daardoor vermakelijk) gemaakt doordat een paar kandidaten onder leiding van Rex heel erg vals een liedje beginnen te zingen.
Rex is een interessant personage. Aan de ene kant is ze luid, irritant, overdreven Amerikaans (inclusief haar bekwaamheid in het worstelen met alligators) en heeft een geringe sociale intelligentie, maar aan de andere kant is ze oprecht, enthousiast en heeft ze chemie met haar tegenspelers. Actrice Emma Roberts geeft een gevoelig en gelaagd randje aan Rex, waardoor ook de paar emotionele momenten van de film goed werken. Soms zijn de dialogen wat geforceerd en plaatsvervangende schaamte is vaak niet ver te zoeken, maar over het algemeen is dit hoofdpersonage goed genoeg om de film op haar schouders te dragen.
Dit is maar goed ook, want de andere personages creëren geen enkele diepgang. Er wordt namelijk geen tijd gemaakt voor interessante subplots die de vermakelijke bijpersonages meer te doen geven dan slechts het zijn van een personage in Rex' verhaal. Hierdoor heeft geen enkel personage (behalve Rex) groei of verandering in deze film, iets wat heel duidelijk wordt bij Rex' beste vriendin Nadine. Zij is gedurende de film zwanger, bevalt in de tijdsprong aan het begin van de derde akte en eindigt opnieuw zwanger, waardoor er dus in feite niets verandert aan haar status quo.
Ondanks dat deze bijna twee uur durende film het alleen moet hebben van zijn hoofdplot, is Space Cadet nooit saai. Dit komt vooral door het gebalanceerde tempo van de film. Snelle montages en tragere, emotionelere scenes worden goed afgewisseld en elke scène bevat in ieder geval een klein beetje nieuwe informatie of originele humor om de spanning goed te behouden. Sommige scènes in het begin duren iets te lang, maar de film herstelt zich vrij snel en levert vooral aan het einde een strak verhaal.
De boodschap van deze film, 'volg je dromen' is een makkelijke boodschap. Het schuurt niet, het verandert geen wereldbeelden, maar toch is het fijn om eens in de zoveel tijd te horen dat de wereld niet alleen maar ellende en misère is. Ook verandert de boodschap in de derde akte een beetje. Rex wordt namelijk niet, zoals je zou verwachten, aangenomen om naar de ruimte te gaan. Ze wordt in plaats daarvan naar huis gestuurd, waar ze leert dat ze niet alleen haar dromen moet volgen, maar vooral niet moet opgeven wanneer ze die dromen volgt.
Space Cadet gaat ver om een perfecte uitweg van de realiteit te bieden en slaat daarin soms een beetje door. Zo zit de (vele hoeveelheden) make-up van de personages bijvoorbeeld altijd fantastisch, zelfs als ze aan het einde zijn van een twee weken durende Mars-simulatie. Ook zijn alle sets blinkend schoon en netjes en staan alle lampen in de studio's altijd op volle kracht aan. Hierdoor krijgt deze positieve komedie met positieve boodschap een fijne positieve sfeer, waardoor de film uiteindelijk vrij vermakelijk is.
Space Cadet is te zien bij Prime Video.
