Tom Six had een klein hitje met zijn The Human Centipede, omdat het idee zo bizar was dat het wel aandacht moest trekken. Heel klein, de omzet was nog geen anderhalve ton. Toch kwam er een deel twee dat minder opleverde en een deel drie dat zo'n tien procent van deel één opbracht. Mooi zo, want een film moet meer zijn dan alleen een gek idee. Winnie-the-Pooh: Blood and Honey van vorig jaar was ook zo'n gedrocht en lijkt hetzelfde leven beschoren. De makers staan al klaar om deel drie te maken, terwijl dit vervolg al amper interesse wekt.
Niemand gelooft Christophers ervaringen uit het eerste deel, dat een stel monsters in het bos mensen hebben vermoord. Een klein groepje mensen is bereid om het gebied af te zoeken naar deze monsters. Dan stuiten ze op Pooh, Piglet en Owl. Een van hen ontsnapt, maar het ontwaakt weer de wraak die de monsters willen nemen op de mensen.
Visueel verhalen vertellen is een vak. De makers van deze film en zijn voorganger hebben dat niet onder de knie. Een geanimeerde proloog vertelt dat er heel veel tijd is verstreken, even later blijkt dit slechts een jaar te zijn. In de tussentijd is kennelijk al een film gemaakt over de gebeurtenissen uit deel één. Deze film is zelfs al op televisie te zien in iemands huiskamer. Een slachtoffer wil laten zien hoe erg zijn gezicht is toegetakeld terwijl hij zijn eigen gezicht nooit zelf uit het verband heeft gezien.
Gaat de herintroductie van de titelfiguur via een gave opbouw met wat geluiden, een schaduw, en hier en daar een boos oog? Nee, Pooh verschijnt gewoon in de openingsscène kurkdroog in beeld. Tegen het einde komt eindelijk Tijgetje opdagen. Zijn uiterlijk komt uit dezelfde mal als Pooh, alleen dan oranje met strepen. En zijn eerste woorden zijn: "Hello, everybody".
Dit zijn geen filmmakers maar amateurs die een gek idee hadden waar een klein deel van het publiek in geïnteresseerd is. En zelfs dat pakken ze verkeerd aan. Een horrorfilm over Winnie de Pooh hoort een moddervette knipoog te hebben. In plaats daarvan is dit een doodserieuze aanpak. De achtergrondmuziek is ernstig en de acteurs spelen alsof ze in een diepzinnig drama zitten. Pas twintig minuten voor het einde valt er eindelijk wat lol te beleven wanneer Pooh een rave binnenvalt.
De film gaat letterlijk nergens over. Hij hoeft echt geen diepere laag te hebben, maar op z'n minst een logisch plot. In plaats daarvan is het een saaie aaneenschakeling van moorden met tussendoor Christopher die zich de waarheid over zijn jeugd weer begint te herinneren. Hij heeft ook een jong zusje, maar als zij negen jaar oud moet voorstellen dan is leeftijd een subjectief begrip. Hij heeft ook een vriendin die om hem geeft. De vonken schieten van het scherm, maar niet van de chemie.
Regisseur Rhys Frake-Waterfield krijgt het voor elkaar om keer op keer redelijke shots te tonen die op geen enkele manier organisch aansluiten op de shots ervoor en erna. Dit is geen filmmaker, dit is overnemen wat andere films doen en daar een ondoordachte mengeling van te maken. Inclusief iconisch bedoelde oneliners die nog geen deuk in een pakje boter slaan, zo slap.
De eerste film kostte vijftigduizend pond en leverde vijf miljoen op. Dat is in een bepaald opzicht een succes, maar dat zegt ook dat wereldwijd niet gek veel mensen bereid waren om te betalen om deze film te zien. Dit tweede deel draait in andere landen al langer, maar heeft zijn budget van een miljoen nog niet eens terugverdiend. En terecht, iets als dit moet gewoon goedkoop blijven en het grote doek nooit halen.
Een bioscoopkaartje is niet goedkoop, en het publiek stoot zich niet een tweede keer aan dezelfde steen. Wie wil nou geld uitgeven aan het tweede deel van een film die in eerste instantie al niet de kwalitatieve verrassing bleek te zijn als gehoopt? Als het origineel een sterk plot had gehad en wat creatieve horror-humor, had het iets kunnen worden, maar het was een uit de kluiten gewassen hobbyproject van amateurs. Uit zo'n mesthoop groeit weinig moois.
