'Moving': ondergewaardeerde klassieker met een mooie poetsbeurt
Recensie

'Moving': ondergewaardeerde klassieker met een mooie poetsbeurt (1993)

Dit ondergewaardeerde, tijdloze Japanse drama laat zien dat Shinji Sômai zich kan meten met de besten.

in Recensies
Leestijd: 2 min 50 sec
Regie: Shinji Sômai | Scenario: Satoshi Okonogi, Satoko Okudera, Hiko Tanaka | Cast: Tomoko Tabata (Renko), Kiichi Nakai (Kenichi Urushiba), Junko Sakurada (Nazuna Urushiba), Mariko Sudo (Wakako Takano), Taro Tanaka (Yukio Nunobiki), e.a. | Speelduur: 125 minuten | Jaar: 1993

Shinji Sômai is een groot Japans filmmaker die helaas veel te vroeg is gestorven. Zijn films hebben in het Westen nooit veel furore gemaakt, en dat is zonde. Het is dan ook geweldig nieuws dat zijn beste film voor de eerste keer in de Nederlands bioscopen te zien is en dan ook nog eens in een brandschoon nieuw jasje. Het beste werk uit zijn oeuvre, Moving is gerestaureerd naar 4K-kwaliteit en heeft er nog nooit zo mooi uit gezien. Een tijdloze film die nog altijd even diep raakt en tegelijkertijd laat zien dat Shinji Sômai zich filmtechnisch kan meten met de besten.

Renko zit op de basisschool en belandt van de een op de andere dag midden in de scheiding van haar ouders Kenichi en Nazuna. Geheel begrijpelijk kan zij de scheiding niet accepteren en doet er tevergeefs van alles aan om te zorgen dat haar ouders weer bij elkaar komen. Kenichi en Nazuna worstelen op hun beurt ook met het verdriet en de pijn die hun scheiding aanricht bij henzelf en hun kind.

De eerste helft van het verhaal is ietwat doorsnee en voorspelbaar, maar nog steeds bijzonder goed neergezet met een zeldzaam vertoonde gelaagdheid. Het laat zien hoe pijnlijk en destructief een scheiding kan zijn en is niet bang om mensen op hun ergst te laten zien. Ook is het knap hoe Shinji naadloos wisselt tussen de naïeve kinderlijke blik van Renko en de harde pijnlijke momenten van Kenichi en Nazuna. Twee hele verschillende visies, maar de film verliest nooit de boodschap uit het oog.

In de laatste akte zet de film de dapperste stap met een bijna surrealistisch uitstapje dat de kijker doet denken in een koortsdroom te zijn beland. Vormtechnisch is het een flinke overgang, maar het sluit perfect aan op wat voorafging. Het kleurgebruik en de cinematografie zijn bijzonder mooi en experimenteel. De laatste akte is enorm knap gedaan omdat het een perfecte invulling geeft aan de emotionele reis van Renko. Beeld en verhaal komen hier perfect samen.

Dit samenspel is een sterk kenmerk van de film. De cinematografie sluit perfect aan op de inhoud van de scènes, het vloeiende verloop van het verhaal en de ontwikkeling van de personages. De compositie van de sets is zeldzaam sterk. Over elk shot is nagedacht en dat maakt van Moving een meesterwerk.

Het is natuurlijk geweldig om deze parel uit het oeuvre van Shinji Sômai op het grote doek te zien. De uiterst goede restauratie van de film draagt versterkt de impact nog eens. Uiteraard is te zien dat de film wat ouder is, maar met de nieuwe 4K-kwaliteit doet de film weinig onder voor hedendaagse films. Na het zien van deze prachtige opknapbeurt kun je alleen maar dromen dat andere ondergewaardeerde klassiekers ook zo'n behandeling krijgen.

Moving bewijst op alle vlakken zien een tijdloos meesterwerk te zijn. De enorm verfijnde film laat de nuance van humaniteit en emotie zien, de acteerprestaties zijn prachtig en vooral Renko is even gelaagd als betoverend. Het perfecte einde is een kers op de al heerlijke taart, wat de ongewone aftiteling nog eens onderstreept. Mooier dan dit gaat de pracht en praal van Shinji Sômai niet worden.