Na de invoering van de euro groeide de Spaanse valutacriminaliteit heel snel. Koeriers reden af en aan met miljoenen contanten in hun achterbak, politici waren corrupt als de pest en de politie kon er niets tegen beginnen. Kortom, de perfecte omstandigheden voor een hebberig schoffie om heel snel heel veel geld te verdienen. Dit hebberige schoffie stelt zichzelf in de eerste minuten van El Correo zelfingenomen voor als Iván Marquez. Vanaf dat moment verdwijnt het kijkplezier en verandert in irritatie en ongeloof.
El Correo begint met de mededeling dat hij is gebaseerd op ware gebeurtenissen, maar dat de meeste personages fictief zijn. Deze scheiding is te zien in de rest van de film. De setting, context en het hoe en wat van de Spaanse criminaliteit in de eerste tien jaar van de eenentwintigste eeuw is interessant en voelt geloofwaardig. Niet in de laatste plaats omdat het dat daadwerkelijk is, maar ook omdat er soms archiefbeelden worden gebruikt. Deze geloofwaardigheid contrasteert sterk met de ongeloofwaardige personages en het slecht geschreven plot, wat de film niet ten goede komt.
Iván is de hoofdpersoon, maar ook de verteller van El Correo. Zijn voice-over is niet alleen in het begin en op het einde te horen, zoals vaak gebruikelijk is, maar ook gedurende de rest van de film geeft Iván commentaar op wat er op het beeld gebeurt. Het is hierbij een beetje jammer dat de dingen die hij zegt ofwel compleet overbodig zijn, ofwel een gebrek aan karakter herbergen. Zeggen dat hij geld leuk vindt of dat hij verdrietig is omdat zijn vader overleden is, is bijvoorbeeld niet heel origineel en vertelt weinig inhoudelijks over hemzelf.
De paar voice-overstukjes die wel interessant zijn, zijn de momenten waarop hij het hele criminele proces uitlegt. Dit doet hij bijvoorbeeld nadat hij zijn eerste klus heeft gedaan bij Anne, een vrouw die hem wel heel snel vertrouwt. Of nadat hij een partner heeft gevonden in Yannick, die hem ook al heel snel vertrouwt. Ze zijn misschien wel respectievelijk verliefd op en omgekocht door Iván, maar in een film waarin Iván iedereen de hele tijd bedriegt en uit elke situatie meer probeert te halen, voelt het een beetje makkelijk dat niemand anders precies hetzelfde bij hem doet.
Een bedrieglijke hoofdpersoon kan best interessant zijn, maar dan moet tegenover zijn bedrog wel charisma of een interessante persoonlijke diepgang staan. Acteur Arón Piper en het script geven Iván geen van beiden. Iván is daarentegen nagelbijtend zelfingenomen en voelt zichzelf (gesteund door de film, die er niets tegenin brengt) veel te cool. De verschrikkelijke snor waarmee hij tijdens zijn hoogtijdagen pronkt is bijvoorbeeld één ding, maar dat hij met die verschrikkelijke snor minstens drie vrouwen verleidt is net een stapje te ver.
Maar goed, een bedrieglijke hoofdpersoon zonder charisma of interessante persoonlijkheid kan best interessant worden, mits er voldoende karakterontwikkeling plaatsvindt. El Correo lijkt na een uurtje op het goede pad te zitten wanneer Iváns imperium implodeert, zijn vader overlijdt en hij daadwerkelijk emoties blijkt te hebben. Hij gaat weer met zijn oude vrienden om en lijkt geleerd te hebben dat criminaliteit alleen maar problemen met zich meebrengt en dat het vele geld dat niet waard is.
Dit succes duurt slechts een halve scène. Tijdens deze scène ziet Iván een zakelijke kans, denkt geen seconde na en gaat erachter aan. Terwijl hij in een voice-over opnieuw pronkt met hoe slim en cool hij is, gooit El Correo de potentie tot ontwikkeling van hem als personage in het water. Hierdoor is Iváns lot als onuitstaanbaar personage bezegeld en verandert de 'spannende' climax in een geïrriteerd aftellen tot het einde, dat niet genoeg bevredigt om de irritatie van de ruim anderhalf uur ervoor teniet te doen.
El Correo is te zien bij Netflix.
