Alice in Wonderland werd geschreven in een tijd dat het fantasygenre voornamelijk bestond uit personages die een reeks kleurrijke figuren ontmoeten. Best leuk natuurlijk, maar had het verhaal ook wat te zeggen? Geen idee of de scenarist van The Sweet East het boek van Lewis Carroll in gedachte had toen hij zijn film schreef, maar deze film lijdt hoe dan ook aan hetzelfde probleem. Als er al een boodschap in zit, dan is die niet bijzonder helder.
Lillian reist met haar klasgenoten naar Washington D.C. voor een schooluitje. Op een avond in een pizzatent komt een bewapende man binnen en begint te dreigen. Een man helpt haar ontsnappen, en dat is het begin van een reis vol vreemde ontmoetingen en situaties, als een absurdistische versie van Alice in Wonderland.
Het eerste wat opvalt is dat de film eruitziet als een lowbudget filmhuisproductie van minimaal zestig jaar geleden. Niet zo gek, want alles is gedraaid op 16mm. De korreligheid en af en toe een krasje zijn geen digitale toevoegingen. De kledingstijl suggereert de jaren zeventig, maar als iemand een mobiele telefoon pakt, is duidelijk dat dit onze tijd is.
Wanneer Lillian even naar een toilet gaat in een restaurant, zichzelf in de spiegel bekijkt en plots begint te zingen (onder muzikale begeleiding) en de openingstitels in beeld verschijnen is duidelijk dat dit een hommage is aan films van een halve eeuw geleden. Het liedje wordt zelfs vermeld tijdens die opening. Wanneer Lillian plots rechtstreeks in de camera kijkt is duidelijk dat deze film je steeds zal gaan verrassen.
Onverwachte dingen blijven tot aan het einde sterk aanwezig. De hommage krijgt een moderne en surrealistische tint, maar dat is juist leuk en leidt soms zelfs tot hardop lachen. Het blijft wel lastig je vinger leggen op de betekenis van dit alles. Hoe pretentieuzer de recensent, hoe kleurrijker de poging tot ontleding. Zoals met alle moderne kunst zijn de meningen verdeeld.
Bewust of per ongeluk: The Sweet East heeft een naar trekje. De man die de pizzatent belaagt, eist de pedokelder te zien, een overduidelijke verwijzing naar de pizzagate-complottheorie. Vervolgens wordt Lillian meegetrokken door een punker die een geheim luik ontdekt. Ze rennen door de geheime gang, en Lillian ziet overal kinderspeelgoed liggen. Dus, de pedokelder is echt?
Die punker blijkt de leider te zijn van een soort antifagroepje. Hij presenteert zich als volkse socialist, maar hij blijkt een rijkeluisjoch te zijn - en toont ongevraagd zijn gepiercete piemel aan Lillian. Ze nemen haar mee naar een missie om Trumpaanhangende nazi's in elkaar te slaan. De enige die ze vindt is Lillian, en zij wordt vriendelijk benaderd door een intellectuele nazi die haar onderdak biedt. Hoezeer ze hem ook verleidt, hij heeft beloofd haar niet aan te raken en daar houdt hij zich aan.
Wanneer Lillian vervolgens twee zwarte filmmakers ontmoet die duidelijk helemaal vol van zichzelf zijn, valt het moeilijk te ontkennen: de film toont herhaaldelijk politiek linkse mensen als naar volk en rechtse mensen als verrassend sympathiek en goed geïnformeerd. De vaste kliek van regisseur en cameraman Sean Price Williams bestaat uit behoorlijk progressief en kunstzinnig volk, heeft hij dit gemist toen hij het scenario las en accepteerde? Of is dit een soort puberaal rebelse grap?
Lillian wordt gespeeld door Talia Ryder, iemand die kleine rollen speelde in films zoals West Side Story en Dumb Money. Ze is hier perfect gecast als meisje met een dromerig uiterlijk dat makkelijk mannen om haar vinger windt en leugens moeiteloos uit haar mouw schudt. Een avontuur als dit zou kunnen worden aangezien voor een coming-of-ageverhaal, maar de Lillian aan het einde lijkt geen haar anders dan die uit het begin.
Het is in ieder geval een film die van begin tot eind de aandacht vasthoudt via een onvoorspelbaar plot en rariteiten. De visuele stijl is genieten voor cinefielen, en die zullen de humor het meest kunnen waarderen. Maar het blijft een reeks ontmoetingen en surrealistische situaties, nergens voelt het als een film die echt iets te vertellen heeft.
