City Hunter de anime stamt uit 1987. De wereld was toen anders. Een remake vraagt dan ook om enige aanpassing naar de hedendaagse tijd. Helaas blijkt echter al snel dat daar geen poging toe is gedaan bij deze remake, met name wat betreft hoofdpersoon Ryo Saeba. Hij is nog altijd een extreem oversekste privédetective, die alleen maar naar borsten staart, liedjes over vrouwen met grote borsten zingt en wordt omgekocht met beloftes van vrouwen in bikini's. De 'humor' hiervan is enorm achterhaald.
City Hunter volgt het leven van Ryo Saeba; een uiterst capabele, maar bijzonder perverse privédetective. Hij pakt met zijn metgezel Hideyuki de gevaarlijkste klussen in Tokyo op. Zij krijgen de opdracht om een beroemde cosplayer op te sporen. Tegelijkertijd woedt er door de stad een plaag van een gevaarlijke drug, waardoor mensen buiten zinnen raken en daarbij ook superkrachten lijken te krijgen. Kort na de razernij gaan deze mensen dood. De drugsplaag in de stad en de vermissing lijken aan elkaar verbonden en zo raakt Ryo verstrikt in een grote zaak.
Door de achterhaalde portrettering van Ryo is het moeilijk om de dramatische scènes met hem ook daadwerkelijk serieus te nemen. Zijn enorm heroïsche blikken nadat hij iemand heeft gered, kunnen niet serieus worden genomen, als dezelfde man net nog kwijlend en giechelend naar een decolleté heeft gestaard. Hetzelfde geldt wanneer zijn partner Hideyuki al vroeg in het onderzoek komt te overlijden in de armen van Ryo en ze een emotioneel moment delen. Dit luttele minuten nadat Ryo meermaals heeft gezegd dat hij sowieso het zusje van Hideyuki tegen zijn wil in gaat versieren.
Op al deze momenten wordt pijnlijk duidelijk dat de vertaalslag van een anime of manga naar een speelfilm niet een directe kopie moet zijn. Sommige scènes en personages lenen zich gewoonweg niet voor alle soorten media. Hetzelfde geldt voor de humor, die zo overtrokken slapstick is dat het zowel verouderd aanvoelt als niet goed tot zijn recht komt. Door de snelle wisselingen tussen serieuze momenten en de flauwe humor, worden de ernst of de spanning nooit invoelbaar.
Zonde, het verhaal had wel potentie. De dood van Hideyuki heeft direct te maken met de drugs die mensen superkrachten geeft en geeft daarmee de perfecte opzet voor Ryo om wraak te nemen. De krachten die mensen krijgen van deze drugs komen slechts een enkele keer voorbij en gaan dan niet verder dan iemand die wat hoger springt dan normaal. Hier had veel meer in gezeten.
Het tempo van het verhaal ligt af en toe ook veel te hoog waarbij er complottheorieën, geheime groepen en grote thema's de revue passeren in enkele scènes. Er is teveel inhoud in de film gepropt waardoor scènes niet kunnen ademen en verhaallijnen onlogisch snel worden opgelost. Daarnaast wordt het zusje van Hideyuki als nieuwe partner van Ryo geïntroduceerd, maar fungeert vooral als de prinses die gered moet worden. Vrouwen zijn overigens maar twee dingen in City Hunter: de dame in nood of rondborstige eye-candy.
En daar houden de problemen niet op. De lage productiewaarde oogt lelijk. De choreografie van gevechten is goed, maar is zo rommelig in beeld gebracht dat er weinig van overblijft. De meeste vijanden kunnen nog slechter richten dan een gemiddelde Stormtrooper en de meeste actiescènes zijn zo overtrokken dat het belachelijk wordt. City Hunter is héél af en toe grappig in zijn absurditeit, maar bovenal een onnodige remake die het verleden niet durft los te laten.
City Hunter is te zien bij Netflix.
