Kinderen én volwassenen waren gek op de hit Knor. De geweldige stopframeanimatiefilm viel breed in de smaak. Dat is nog maar de vraag voor Mascha Halberstads nieuwe film, maar de twee films vergelijken is Vos en Haas Redden het Bos oneer aandoen. De 3D-animatiefilm toont zich heel trouw aan de kinderboeken van de Vlaamse Sylvia Vanden Heede, en die zijn qua verhaal en sfeer nou eenmaal heel anders dan de boekjes van Tosca Menten die aan de basis van Knor lagen. Een tip voor volwassenen met verkeerde verwachtingen: deze film is in de eerste plaats bedoeld voor jonge kinderen.
In Knor droomde een personage van het transformeren van een schattig biggetje in een worstenketting. In Vos en Haas Redden het Bos gaat het er een heel wat vrediger aan toe. Protagonisten Vos en Haas wonen zelfs samen - zonder kinderen gelukkig - en delen een harmonieus leven met andere bewoners van het bos: een uil met een zwembandje en een popje, een zeemeermin met een slecht oriëntatiegevoel, een everzwijn dat verzot is op modder, een zeehond die zich een piraat waant en een jakhals die geobsedeerd is door slecht zijn. Wat kan er fout gaan?
Op een dag vindt de uil, die kampt met aquafobie, water in het bos. Waar komt dat ineens vandaan? Probleem: het water stijgt. Weldra zal het bos helemaal verdwijnen. Een en ander heeft te maken met een megalomane, narcistische, overijverige en zwaar gefrustreerde bever verderop die dringend nood heeft aan fans en publiek. Aan de twee ratten - de Lage Landenversie van Statler en Waldorf uit The Muppet Show - heeft hij weinig, behalve dat ze zijn bevelen min of meer correct uitvoeren. Vos en Haas hebben intussen niet stilgezeten en zijn op zoek gegaan naar de oorzaak van de ramp.
Het project komt niet uit de lucht gevallen. Halberstad was al betrokken als coregisseur bij de zesentwintig korte Vos en Haas-filmpjes van telkens tien minuten uit 2019. Maar voor de zeventig minuten durende verfilming van 'Vos en Haas en de Bosbaas' (2013) kreeg ze naar verluidt volledige vrijheid om er een complete bioscoopervaring van te maken. Het verhaaltje wordt ietsje anders verteld dan in het boek, maar de look van de film blijft trouw aan de stijl van illustrator Thé Tjong-Khing.
Halberstad heeft haar eigen smaak en persoonlijkheid vooral in de personages kunnen steken. Niet dat ze de humor van Knor herhaalt, maar af en toe duiken van die gekke toestanden op die meer gericht zijn op volwassenen en vroegrijpe kinderen. In de megalomane bever zit zeker wat van Donald Trump, of Elon Musk zo je wil, en fans van Bondfilms zullen de knipogen snel herkennen. Best geestig is jakhals Jack die het niet kan laten om te stelen of tegendraads te zijn, terwijl niemand daar om maalt.
Maar volwassenen die hopen op een Knor-sequel wacht een teleurstelling. De doelgroep is hier jonger: beginnende lezertjes die de echte wereld liever vertaald zien in een dierenwereld waarin iedereen goed met elkaar opschiet. Toch hoef je je als kinderbegeleider niet te vervelen. Het verhaal wordt gestroomlijnd verteld, bevat geen dode momenten en wil nooit belerend zijn. De film is intussen aan zeker vijftig landen verkocht. Leuk toch?
