Zintuigelijke waarneming is niet alleen complex, maar vooral niet alleen maar zwart-wit. Er zijn aanzienlijk wat mensen die zintuigelijke prikkels niet kunnen scheiden. Zie zien bijvoorbeeld kleuren bij letters of cijfers, of voelen de pijn van een ander fysiek in hun eigen lichaam. Dit fenomeen heet synesthesie. Vlogger, acteur, poppenspeler en muzikant Rudy Mancuso kan bijvoorbeeld geen alledaagse geluiden horen zonder dat hij er ritmes in herkent.
In zijn regiedebuut Música heeft Mancuso zijn eigen ervaringen en levensverhaal verweven met een fictieve versie van zichzelf. De film-Rudy groeide net als de echte Rudy op in de Amerikaanse staat New Jersey, in Newark, in de rook van New York. De gefictionaliseerde Rudy is een student marketing die zwaar onder de plak zit bij niet alleen zijn veeleisende vriendin Haley, maar misschien nog wel meer bij zijn Braziliaanse moeder.
Deze Maria, die wordt gespeeld door Mancuso's biologische moeder, snapt niet waarom haar zoon niet gewoon thuiskomt met een Braziliaanse. Het liefst zou Rudy een hele andere kant opgaan dan het saaie bedrijfsleven waarvoor hij in de universiteitsbanken zit. In de New Yorkse metro voert hij een muzikale poppenact op die hij het liefst zou uitbreiden tot een avondvullende show. Wanneer de relatie met Haley op knappen staat, loopt Rudy de innemende Isabella tegen het lijf. Nota bene bij de lokale visboer.
Música kan rekenen op een hoge aaibaarheidsfactor, dankzij de aansprekende hoofdpersoon en zijn vermogen om weg te dromen zodra hij een ritme hoort. Mancuso geeft dat op creatieve wijze vorm met behulp van een grote schare aan ritmekunstenaars. Een eenvoudig ritje in de metro of een bezoek aan de diner is vergeven van de omgevingsgeluiden die al snel worden uitgewerkt tot hele showacts. Enerverend is het zeker, maar de scènes komen zo vaak langs dat ze al snel op de zenuwen gaan werken.
De kennismaking met Isabella en de romantiek die hierdoor in de lucht hangt worden dikwijls onderbroken door deze muzikale uitspattingen. Hierdoor lukt het Mancuso maar niet om een goede flow in zijn zelfgeschreven verhaal te krijgen. Het dient allemaal tot doel om duidelijk te maken dat Isabella Rudy wel begrijpt wanneer hij weer eens naar een andere plek in zijn hoofd afreist. Meer diepgang komt er wanneer Rudy uitlegt waar deze ontsnappingspogingen vandaan komen. Dan is er ook meer ruimte om de beginnende romance enig volume te geven.
Dat Mancuso onervaren is als scenarist blijkt wel wanneer hij alle verhaallijnen laat samenkomen in een Braziliaans restaurant. Daar staat hij opeens oog in oog met Haley, Isabella en zijn moeder: de climax van een kluchtige neurotische reeks gebeurtenissen waarbij hij ook nog eens een vage ritmische interactie heeft met de dienstdoende pianist. Dat de scène wordt ingeleid door een toneelmatige wisseling van decors is charmant, maar druk en onrustig is het allemaal wel.
Mancuso's debuut als filmmaker druipt van de warmte en sympathie. Tegenspeler Camilla Mendez, (bij velen bekend als de verwende enigszins snobistische Veronica in Riverdale[i]) is een waar charmeoffensief an sich. Niet voor niets werden Mendez, die tevens Portugese roots heeft, en Mancuso een stel tijdens de opnames van deze film. [i]Música heeft een boel potentie en is gemaakt met veel bezieling en liefde. Het was echter net als goede muziek gebaat geweest bij incidentele rust en een vorm van structuur.
Música is te zien bij Prime Video.
