Oppenheimer, Killers of the Flower Moon, Beau is Afraid: films worden steeds langer. Dat valt bij sommigen niet in goede aarde, terwijl anderen er geen problemen in zien. Maar een goede film duurt zo lang als dat nodig is. Lawrence of Arabia klokt af op tweehonderdenzeventwintig minuten, maar er is geen scène te veel. Wrath of the Titans duurt nog geen honderd minuten, maar voelt aan als een eeuwigheid. Het heeft allemaal te maken met kundig vertellen. Het Argentijnse Los Delincuentes bewijst dat een film zonder actie honderdtachtig minuten lang kan boeien, zolang hij maar narratief en stilistisch kan verrassen.
Deze film van Argentijn Rodrigo Moreno werd in de Un Certain Regard-sectie van Cannes vertoond en ontvangen als een van de meest interessante films van het festival. Vele toeschouwers hadden echter op basis van de synopsis verkeerde verwachtingen. Men verwachtte een heistfilm. Zo lijkt de film ook uit de startblokken te schieten, maar Moreno heeft iets totaal anders in petto.
We maken kennis met Morán, een onbenullige en eenzame bankklerk in Buenos Aires die het vertrouwen geniet van zijn collega's. Hij heeft een vernuftig, maar absurd plan in zijn achterhoofd. Hij wil geld stelen van de bank, net genoeg om rustig te rentenieren. Hij zal het vlak na de diefstal aan zijn minstens zo saaie collega Román geven en vervolgens naar de politie stappen en zijn misdaad bekennen. Het geld is hij zogezegd kwijt. Román, die een deel van de buit krijgt, moet het geld bewaren zolang Morán in de cel zit. Hij verwacht dat hij zo'n drie jaar moet brommen.
Maar in de uitvoering gaat toch wat mis. Morán, die het leven in de gevangenis flink heeft onderschat, krijgt het moeilijk met andere gedetineerden en Román, die weinig talent heeft voor criminaliteit, raakt in paniek. Daar zou je een hele film mee kunnen vullen of opbouwen. De misdaad, die verpakt wordt als een lichtvoetige komedie, is echter een viaduct naar het echte drama dat Moreno wil vertellen.
Voor je het goed beseft, bevind je je in een andere locatie en in een heel andere film die moeilijk bij een specifiek genre is onder te brengen. Je kunt de film nog het beste omschrijven als een sprookje over toevalligheden en lotsbepaling. Wie zonder voorkennis de film zou bekijken, zou denken dat dit een nieuwe film is van Wim Wenders, de Duitse regisseur die frequent genres en dramatische situaties ombuigt of ondermijnt.
Aanvankelijk heeft de film een relatief snel ritme. Maar dan wordt hij trager en trager, tot je zelfs kunt spreken van voortkabbelen. Tegen die tijd heeft Rodrigo je vlotjes op sleeptouw genomen - en gehypnotiseerd - en ga je mee met dat ritme. Intussen heb je de interessante personages goed leren kennen. Alleen al de namen (Morán, Román, Norma) verraden dat het lot van de drie belangrijkste personages onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn in hun zoektocht naar bevrijding.
Moreno heeft het heel slim gespeeld. Door de toeschouwer aanvankelijk mee te trekken in een vertrouwd genre wint hij tijd. De toeschouwer volgt het verhaal vol verwachtingen. Zodra Moreno van het genrepad afwijkt, heeft hij je in zijn greep. Je wilt weten of de personages, voor wie je empathie of zelfs sympathie ging voelen, uiteindelijk hun doel bereiken. Volgens de conventies van typische genrefilms brengt gestolen geld moreel inzicht, materieel geluk of zoete wraak op het systeem met zich mee. Maar Moreno had van meet af aan een meer verheven doel voor ogen en dat ziet de toeschouwer niet aankomen. Een niet te missen kleine parel.
