Ooit waren de vrome Edith en de losbandige Rose bevriende buren, maar hun verschillen bleken te groot. Sinds ze niet meer op goede voet naast elkaar kunnen wonen ontvangt Edith brieven met extreem schunnig taalgebruik. Wanneer ze uiteindelijk besluit de politie in te schakelen stoppen die niet al te veel moeite in hun onderzoek en besluiten dat Rose de dader is. Maar zij beweert onschuldig te zijn, en agent Moss is de enige die haar gelooft. Maar ja, ze is een vrouwelijke agent in 1920 en niemand heeft oren naar haar bevindingen.
Voordat de film van start gaat deelt de film een komische mededeling: 'dit is waargebeurder dan je zou denken'. Veel beter dan het gebruikelijke 'gebaseerd op een waargebeurd verhaal' wat veel meer insinueert dat alles wat je ziet echt gebeurd is in plaats van dat het merendeel is gedramatiseerd. En ja, het is ook waar. Na de Eerste Wereldoorlog was er in een klein Engels kuststadje oproer over brieven met heftige inhoud (waar we nu om kunnen lachen).
Het is echter niet waar dat dit voorval dreef op vrouwonvriendelijkheid. In de film wordt agent Moss gespeeld door de charmante Anjana Vasan (Killing Eve) die een bak racisme en seksisme over zich heen krijgt. In het echt was de Britse weliswaar de eerste vrouwelijke agent van West Sussex, maar ze werd gevraagd om de zaak te leiden.
Dit is slechts één van de vele fictieve elementen die scenarist Jonny Sweet heeft toegevoegd om van Wicked Little Letters het zoveelste verhaal met de boodschap 'kijk eens hoe asociaal vrouwen vroeger werden behandeld' te maken. Wellicht om de kans te vergroten dat het script in productie zou worden genomen, maar er is geen tekort aan dit soort verhalen. Onze trieste maatschappelijke geschiedenis leent zich er goed voor, maar je beroepen op een feitelijke onjuistheid is niet erg kies.
De boodschap is bovendien op een extreem drammende wijze verpakt. De sfeer wordt zwaar verpest door te tonen hoe overdreven betuttelend mannen reageren op vrouwen. Er zit gelukkig genoeg humor in, maar die bestaat hoofdzakelijk uit losse grapjes, Ediths overdreven reacties wanneer ze de brieven leest en opschepperij over hoe positief ze overkomt in de media.
Een andere verzonnen toevoeging is dat Rose een alleenstaande moeder en weduwe is die hokt met een zwarte man (die lekker stereotiep geen baan heeft en teert op haar inkomen), wat moet benadrukken wat voor een immorele vrouw die Rose toch is. De geforceerde diversiteit in de cast spreekt dat echter tegen, want in de rechtbankscène wordt de rechter vertolkt door een zwarte acteur. Er is een onrealistische wereld gecreëerd waarin een relatie met een zwarte man een schande is, terwijl een zwarte man ook een gerespecteerde rechter kan zijn.
Een andere reden voor het anti-vrouwsentiment is dat het voorval met de brieven te mager is om een interessante film van te maken met een acceptabele lengte. Het is hilarisch, maar meer geschikt om een kort historisch nieuwsartikel mee te vullen. Het is ooit gebeurd, het is maf (en in het echt nog iets maffer dan in de film) maar het oplossen van deze misdaad is niet baanbrekend en zeker geen feministische stap voorwaarts.
Toch is het geen slechte film, wat ook vrijwel onmogelijk is met Olivia Colman en Jessie Buckley in de hoofdrollen. Beiden maken zich hun rol weer eens helemaal eigen. Vooral Colman, omdat Edith een breed personage is. Net als in de film woonde ook de echte Edith als oude vrijster bij haar ouders en was haar vader achterlijk streng en gelovig. De keerzijde van religie was een veel beter thema geweest.
Ook de bijrollen van de andere dametjes in het dorp zijn goed voor een lach. Een van de mannelijke agenten is bedoeld als een grappig leeghoofdig personage, maar dat is van zo'n kinderlijk niveau dat het flauw is. De humor, het gekke plot en het goede acteerwerk brengen het geheel met de hakken over de sloot.
Laten we de geschiedenis niet uitwissen en vooral niet vergeten hoe mannen zich vroeger collectief verheven voelden boven vrouwen, maar verdraai de feiten niet. Er zijn meer dan genoeg echte verhalen om te vertellen.
