Als je partner en moeder vlak achter elkaar komen te overlijden, zouden veel mensen langzaam één worden met hun bank en bed. Dit geldt echter niet voor Isabel Wilkerson. Haar rouw motiveert haar om een tweede boek te schrijven: 'Caste: The Origin of Our Discontents'. Origin is een verfilming van dit boek en de leefomstandigheden waarin Wilkerson haar boek schreef. Helaas weet de film nooit echt een balans te vinden tussen deze twee verhaallijnen.
De stelling van het boek is een vergelijking tussen drie verschillende systemen van onderdrukking: de Holocaust, de segregatie in Amerika volgens de Jim Crow-wetten en het kastenstelstel in India. De film portretteert de zoektocht van Wilkerson naar de verbanden hiertussen. Ze ontdekt dat de onderliggende maatschappelijke structuren allemaal gebaseerd zijn op een kastenstelsel, waarin groepen mensen hiërarchisch ingedeeld zijn. Sommige zijn superieur, andere inferieur.
De andere verhaallijn verbeeldt de rouw die Wilkerson moet verwerken vanwege het verlies van haar man, Brett Hamilton, en haar moeder Ruby. Origin worstelt echter met het vinden van een goede balans tussen deze twee verhaallijnen. Ze zitten elkaar in de weg. Doordat de film niet volledig op de geschiedenis focus, voelt dat gedeelte soms oppervlakkig en melodramatisch.
De emoties die Wilkerson doorstaat vloeien over in flashbacks die de kastenstelsels afbeelden. Bepaalde gebeurtenissen, zoals het verbranden van boeken door nazi's in Duitsland, worden op een epische manier afgebeeld. De focus lijkt te liggen op het mooi weergeven van de gebeurtenissen, waardoor de impact weg afneemt. Ook zoomen de flashbacks in op individuele personen waardoor de systemen die de kastenstelsels in stand houden onderbelicht blijven.
De mix van twee verhaallijnen zorgt voor onduidelijkheid. Wat voor film is Origin nou? Is het een portret van een schrijver die zichzelf uit de diepte weer omhoog weet te werken of een onderzoek naar onderliggende structuren van de maatschappij? Een duidelijk antwoord blijft uit.
Deze onbalans onderstreept wel de klasse van de acteerprestatie van Aunjanue Ellis-Taylor. Ze is het anker dat voorkomt dat de film op drift raakt. Een slechtere actrice had deze rol overdreven gespeeld met uitbarstingen en huilbuien, terwijl Ellis-Taylor al haar rouw en pijn onder de oppervlakte laat sluimeren. Haar chemie met Jon Bernthal spat van het scherm af. De twee acteurs hebben weinig scènes samen, maar toch voelt hun relatie overtuigend, charismatisch, intiem en vooral liefdevol.
Ellis-Taylor is als Isabel een magnetische aanwezigheid op het grote doek. Ze zet vol overtuiging een sterke vrouw neer die zonder blikken of blozen haar argument passievol verdedigt. Het is daardoor extra jammer dat dat argument nooit echt duidelijk wordt overgebracht.
