Etero is een vrouw van middelbare leeftijd die al haar hele leven tevreden single is. Hoewel ze daardoor onderwerp is van veel geroddel, weet ze haar hoofd boven water te houden en een simpel en gelukkig leven te leiden. Toch valt ze op een dag halsoverkop voor Murman, de man die de goederen voor haar drogisterij levert. Plotseling moet Etero omgaan met gevoelens die ze nooit heeft gehad en zal ze opnieuw haar geluk moeten vinden.
In Blackbird Blackbird Blackberry is weinig verhaal te vinden. Etero is alleen en tevreden, wordt tegen haar eigen verwachtingen in verliefd en probeert daarmee om te gaan. Om haar heen verandert niets. Etero is geen emotioneel persoon en al helemaal geen dramaqueen. Ze ondergaat het meeste wat haar overkomt met een vrij stoïcijnse houding.
Het lijkt alsof de schrijvers deze gevoelsarmoede zelf ook door hadden, want ze geven een inkijkje in het hoofd van de achtenveertigjarige vrouw via wat surrealistische taferelen. Zo ziet ze op meerdere momenten haar eigen dode lichaam, wat haar confronteert met haar leeftijd en sterfelijkheid. Ook haar overleden ouders en broer teisteren haar, waaruit blijkt dat ze dat verlies niet heeft kunnen loslaten. Deze reis door haar emoties neemt je op een verrassend innemende manier bij de hand.
Een lange zit is het wel. Hoewel de film nog geen twee uur duurt, voelt hij erg langdradig aan. Het trage verhaal gaat gepaard met lange shots die niet altijd de gewenste impact hebben. Dat wil niet zeggen dat het een saaie bedoening is, maar door de minimalistische stijl en personages is het niet makkelijk om er altijd met je hoofd bij te blijven.
Het einde laat lang op zich wachten, maar valt enigszins uit de lucht. Je mond valt er misschien niet meteen van open, maar door de surrealistische elementen op een nieuwe manier in te zetten maken de filmmakers hun boodschap glashelder. Blackbird Blackbird Blackberry biedt een unieke, minimalistische kijk op wat geluk is.
