Regie: Trish Sie | Scenario: Whit Anderson | Cast: Gina Rodriguez (Mack), Damon Wayans Jr. (Adam), Tom Ellis (Nick), August Prew (Brannagan), Joel Courtney (Little), Liza Koshy (Ashley), e.a. | Speelduur: 105 minuten | Jaar: 2024

Uitgerekend op Valentijnsdag, die ontdaan van de commerciële insteek toch om ware liefde draait, brengt Netflix een romantische komedie uit over een groep vrienden die (bed)partners verslijten bij de vleet. Om een date te scoren hebben ze - zoals ze het zelf noemen - 'plays' bedacht: tactieken en scenario's om iemand mee het bed in te lokken. Een vast succesnummer is bijvoorbeeld het ten overstaan van vrouwelijk schoon uitmaken met een neppartner en dan de zieligheidskaart trekken.

Spil van de scharrelende vriendenclub is dertiger Mack, die voor een New Yorkse krant sportverslagen schrijft en daarbij de meest bizarre wedstrijden moet bezoeken. Zoals een combinatie van worstelen en schaken. Ze werkt samen met besties Adam en Brannagan op dezelfde redactie, maar gewerkt wordt er nauwelijks. Als op een dag de knappe Britse schrijver en verslaggever Nick een bezoek brengt aan de hoofdredacteur is de interesse van Mack gewekt.

Ze besluit eens flink werk van Nick te gaan maken en het arsenaal aan trucs wordt in gereedheid gebracht. Wat Mack echter niet heeft ingecalculeerd is de gedachte dat ze Nick misschien wel vaker dan een nachtje wil zien. Verliefdheid komt niet voor in haar handboek en ze probeert dan ook een manier te vinden om met de situatie om te gaan. Misschien moet Mack de regels van haar spel maar eens aanpassen.

Er wordt een boel neurotisch gekakeld in deze drukke rom-com onder regie van Trish Sie, die we eerder aan het werk zagen in vervolgdelen van dans- en muziekproducties als Step Up en Pitch Perfect. Het wordt eigenlijk al bij de begintitels duidelijk dat deze groep vrienden maar niet uitgebabbeld raakt. Ze vinden met name zichzelf erg gevat en houden op geen enkele manier rekening met de gevoelens van hun potentiële bedpartners.

Het voortdurende onderonsje tussen de babbelaars, waarbij de een over de ander heenbuitelt wat betreft spitsvondigheden en oneliners, heeft een vervreemdend effect. Toegegeven, sommige dialogen zijn in essentie best grappig, maar ook tamelijk pedant en gezocht. De Britse Tom Ellis, bekend van series als Miranda en Lucifer, is ingevlogen om als lijdend voorwerp te dienen.

Schrijver Whit Anderson, hier debuterend als filmscenarist, doet er werkelijk alles aan om de Brit steeds onsympathieker te maken, zodat het al snel duidelijk is welke richting hij op wil. De moraal tevens oplossing waarmee hij uiteindelijk komt aanzetten ligt er dan ook dik bovenop. Het is onduidelijk wat Players nou precies tracht te zijn. Het is geen analyse van het moderne datingleven in The Big Apple, maar ook niet een en al luchtigheid.

Sie beschikt wel over een charmante cast, met namen die je niet in elke film of serie voorbij ziet komen. De onderlinge interactie van de acteurs zou aanstekelijk werken als er niet zo gebouwd en vertrouwd zou worden op een chemie die niet echt inclusief te noemen is. Met de sportmetaforen valt het gelukkig nog mee. Players kijkt, na enige gewenning aan de toon, prima weg maar is bovenal vluchtig en vergetelijk.

Players is te zien bij Netflix.