Regie: Christo Tomi | Speelduur: 95 minuten | Jaar: 2023

Jolly Joseph is een toegewijde moeder, een aardige buurvrouw, een gerespecteerde lerares, en... een meedogenloze moordenares. Zij kwam weg met maar liefst zes moorden, waaronder een kind, voordat ze eindelijk gepakt werd. Hoe heeft het zover kunnen komen? De documentaire met de ongelukkige naam Curry and Cyanide: The Jolly Joseph Case tracht deze en andere vragen te beantwoorden, maar creëert helaas ook een hoop vragen door de chaotische manier van vertellen.

De familie Ponnamattam heeft veel aanzien in de buurt en iedereen houdt van schoondochter Jolly Joseph. Maar achter gesloten deuren gedroeg zij zich heel anders, vertelt schoonzus Renji. Geld en aanzien zijn het allerbelangrijkst, en Jolly moest heel wat leugens in stand houden om dat te bewerkstelligen. Wie haar leugens lijkt te doorzien of haar op een andere manier in de weg staat, komt plotseling onder opmerkelijke omstandigheden om het leven.

Om de geschiedenis in kaart te brengen worden ontzettend veel familieleden genoemd, ook diegenen die niet aan het woord komen. In een poging dit overzichtelijk te houden komt er regelmatig een schematische stamboom in beeld, maar het blijft zeer moeilijk bij te houden. Dat enkele familieleden dezelfde naam hebben helpt ook niet. En dan worden er soms toch familieleden overgeslagen, en is de wirwar compleet.

Ook de rest van de documentaire laat opvallend veel steken vallen. Onduidelijke details, onafgemaakte onderwerpen, ongemotiveerde gebeurtenissen. Een expert komt in beeld die Jolly een typische seriemoordenaar noemt, direct na een andere expert die uitlegt waarom zij dat juist niet kan zijn. Dit soort dingen dragen bij aan een warrig geheel, dat chaotisch op de kijker overkomt.

Er lijkt een hoop niet te kloppen aan het verhaal, en dan niet aan het verhaal dat Jolly gefabriceerd heeft om met zes moorden weg te komen, maar aan het verhaal dat de documentaire vertelt. Een goed voorbeeld daarvan is de cyanide. Er wordt verkondigd dat het extreem moeilijk zou zijn om in India aan cyanide te komen. Eén van de mysteries waar de documentaire mee adverteert. Maar dit blijkt helemaal niet waar te zijn.

Wanneer er bij één van de slachtoffers cyanide gevonden wordt is het dan ook de grote vraag waarom mensen in de omgeving waarvan bekend was dat zij dit in hun bezit hadden niet onmiddellijk ondervraagd werden door de politie, al was het alleen maar om te checken of zij misschien een flesje misten. En dat zijn nou juist de fascinerende vraagstukken waar Curry and Cyanide geen enkele aandacht aan besteedt, laat staan een antwoord hiervoor weet te produceren.

Wellicht kregen de makers bedreigingen van de politie in India, en hebben ze hun werk moeten censureren voor hun eigen veiligheid. Maar de kritiek op de politie blijft, meerdere geïnterviewden uiten zich hierover op camera. Ook komt de politierechercheur die zich uiteindelijk op de zaak stortte veelvuldig aan het woord. Er lijkt geen sprake te zijn van een gespannen relatie met de politie als geheel

Sommige verhaallijnen verdwijnen in het niets om op het allerlaatste moment toch weer op te duiken. Van enkele geïnterviewden is het nut ver te zoeken. De advocaat van Jolly wordt aan het woord gelaten, wellicht in het kader van de onpartijdigheid, maar deze man laat geen overtuigend tegengeluid horen. Hakkelend en houterig als een pop dreunt hij ingestudeerd en uitdrukkingsloos moeilijk serieus te nemen argumenten op. Zo'n spreker steekt schril af tegen schoonzus Renji, die zo beeldend en gedetailleerd kan vertellen dat menig filmmaker geïnspireerd zal raken.

Dit ongelooflijke verhaal verdient een film, dat zou de slachtoffers veel meer eer aandoen. Bijvoorbeeld Renji, die ondanks de weerstand van haar omgeving dapper genoeg was om het gedrag van haar schoonzus onder de loep te nemen. Zij heeft hier zeer waarschijnlijk levens mee gered. Waarom die tegenstand? Een sociopaat - en dat zijn de meeste seriemoordenaars - kunnen mensen uitstekend om hun vingers winden. Maar er is meer aan de hand.

Lizzy Borden werd na het uitmoorden van haar familie vrijgesproken omdat de rechter simpelweg niet kon geloven dat een vrouw in staat was tot zulk bruut geweld. Wellicht is dit een reden geweest waarom Jolly zo lang haar gang kon blijven gaan. Ook werd er bij haar arrestatie geroepen dat ze uit een hoge kaste kwam, alsof ze dan geen moordenaar kan zijn. En toch blijft het ongelooflijk dat deze vrouw met maar liefst zes moorden weg kon komen.

Ook al loopt de zaak nog; het einde van de documentaire is spannend. Maar een speelfilm zou echt prettiger kijken zijn dan een halfslachtige documentaire. Hopelijk komt deze film er en ligt de focus op het aanpakken van zulke types ongeacht uit welke sociale klasse ze komen. Hoe aardig ze ook zijn of lijken, een dood onder verdachte omstandigheden moet altijd onderzocht worden, zou de boodschap van de film kunnen zijn. En dan graag met een betere titel dan het flauwe Curry and Cyanide.

Curry and Cyanide: The Jolly Joseph Case is te zien bij Netflix.