Oog in oog staan met een crimineel. Veel mensen zouden dat toch liever niet doen. Toch is dit het principe van herstelrecht, het onderwerp van Je Verrai Toujours Vos Visages. Een slachtoffer van een misdrijf krijgt de kans om een gesprek te starten met misdadigers die een soortgelijke misdaad hebben gepleegd, met als doel dat de slachtoffers hun trauma kunnen verwerken. Het lijkt een interessant onderwerp, rijp voor confrontatie en spanning, maar helaas levert het een langdradige en haperende film op.
Je Verrai Toujours Vos Visages bestaat uit twee verhaallijnen die twee processen van het herstelrecht illustreren. Het merendeel van de speelfilm gaat over een groepssessie waar slachtoffers van een gewelddadige overval, Sabine, Nawelle en Grégoire, in gesprek gaan met misdadigers Nassim en Issa. Het andere verhaal is dat van Chloé die tijdens haar jeugd werd verkracht door haar grote broer Benjamin. Als Chloé hoort dat hij is vrijgelaten en in dezelfde stad is gaan wonen, besluit ze via een bemiddelaar een ontmoeting met Benjamin te regelen.
Je Verrai Toujours Vos Visages is een overvolle film die probeert aandacht te geven aan iedereen: de slachtoffers en de criminelen, maar ook de mensen die in het herstelrecht werken. Hierdoor komt niet alles goed uit de verf. Zo voelt Chloé's verhaal aan de kant geschoven doordat de focus voornamelijk ligt op de groep slachtoffers. Daarnaast krijgen de misdadigers ook minder aandacht. Er is bijna niks van het leven in de gevangenis te zien. De motivatie van de gevangenen om de misdaad te plegen blijft ook grotendeels achterwege.
De film neemt wel veel tijd voor de slachtoffers uit de groep en dat levert geweldig acteerwerk op. Leïla Bakhti blinkt uit doordat ze alle facetten van trauma laat zien: haar frustratie en verdriet dat ze haar leven nog steeds niet kan oppakken, haar angst dat ze de dader nog een keer tegenkomt, maar ook haar boosheid op de misdadigers. Al die emoties zijn van haar gezicht af te lezen waardoor ze je geen moment loslaat.
Daarnaast laat de situatie van Chloé duidelijk zien dat het oprakelen van nare gebeurtenissen door middel van het herstelrecht invloed heeft op je mentale gezondheid. Zo vervalt Chloé bijna weer in haar gewoonte om in haar polsen te snijden. Dit maakt Je Verrai Toujours Vos Visages tot een film die de ruimte geeft om te laten zien dat trauma lang bij je blijft en niet zomaar op te lossen is. Het is wel jammer dat dit alleen voor de slachtoffers lijkt te gelden en dat de emoties en gedachten van de criminelen weinig ruimte krijgen zoals gezegd.
Veel tijd gaat verloren aan de uitleg van herstelrecht. Vooral in het begin wordt elke stap in de procedure door middel van dialoog aan de kijker uitgelegd. Hierdoor komt het verhaal langzaam op gang en is het voorspelbaar en weinig spannend. Zo wordt tijdens de groepssessie al snel duidelijk dat iedereen een emotionele monoloog krijgt, waarin diegene zijn of haar verhaal vertelt. Het haperende plot houdt je aandacht niet echt vast. Wat ook niet helpt is dat elke monoloog op ongeveer dezelfde manier is geschoten met weinig opvallend of afwisselend cameragebruik.
Je Verrai Toujours Vos Visages snijdt een maatschappelijk belangrijk thema aan en laat de emotionele impact van criminaliteit en daaropvolgende trauma's realistisch en uitgebreid zien. Helaas komt deze belangrijke en bijzondere boodschap onvoldoende tot zijn recht door de weinig enerverende verhaalstijl.
