The Wild Robot is al twee weken te zien. Op posters prijkte zelfs de tekst '26 september alleen in de bioscoop'. Voorpremières noemen ze dat. Een slimme zet van filmstudio's om alvast wat buzz te genereren en de kaartverkoop te laten warmdraaien vóór de officiële releasedatum. Vaak gaat dit gepaard met een persembargo om eventuele negatieve publiciteit zolang mogelijk tegen te houden. Dit keer ontbrak deze maatregel. En waarom zouden ze ook? De verwachtingen zijn enorm en The Wild Robot lijkt al bijna verzekerd van de Oscar voor beste animatie.
Het is lastig om onder deze omstandigheden niet melig of cynisch te worden. Toch valt niet te ontkennen dat The Wild Robot oprecht een adembenemend mooie animatiefilm is die het korrelige, met verfkwast overgetrokken 3D-stijltje van onder andere Puss in Boots 2 en The Bad Guys nóg een niveautje hoger tilt.
Centraal staat Roz, een robot die veel te gecompliceerd lijkt om als huishoudhulp te dienen, maar waarschijnlijk in de meeste gevallen precies die functie zou krijgen. Ware het niet dat dít exemplaar per ongeluk in een lading zit die per ongeluk wordt gedumpt op een onbewoond eiland. Wat mensen betreft dan. Dieren zijn er meer dan genoeg, en Roz gaat ze een voor een af om te achterhalen wie haar heeft gekocht en, belangrijker nog, wat haar missie is. Dan werpt het lot haar een doel in de schoot.
Een piepklein ganzenjong, eenzaam en alleen, moet op tijd leren vliegen voor de wintertrek. En Roz heeft schuldgevoelens, want ze was betrokken bij de dood van zijn ouders. Maar een robot is niet uitgerust om surrogaatmoeder te spelen. Met hulp van Fink, de zoveelste onbetrouwbare vos in een animatiefilm, leert ze haar programmering te doorbreken en ontdekt ze dat robots een hart hebben. The Wild Robot komt daardoor veel meer over als een standaardverhaal dan de trailer doet vermoeden. Maar dat werkt voortreffelijk.
Het belangrijkste conflict in deze kinderanimatie is dat tussen hoofd en hart. Een robot wordt voorgesteld als een groot wandelend brein dat problemen met logica probeert op te lossen. Maar wanneer haar algoritmische denkprocessen tekortschieten, moet Roz leren vertrouwen op haar gevoel en intuïtie. De dieren van het eiland doen juist niet anders dan handelen uit onderbuikgevoel. Zij moeten leren om hun instinct uit te schakelen om samen te overleven. En wat blijkt? Programmering en instinct verschillen helemaal niet zo veel van elkaar.
Als je niet voorbij het feit kunt kijken dat zowel een robot als alle dieren gedrag vertonen dat in het echt nooit zou kunnen, dan kan het nog eens een moeilijke zit worden. Want eigenlijk gaat The Wild Robot helemaal niet over kunstmatige intelligentie of zoölogische inzichten. Het gaat over mensen. En over hoe onze verschillen ons uit elkaar lijken te drijven, maar dat we onszelf en elkaar met die verscheidenheid juist kunnen versterken.
Toch, zelfs als je dat niet ziet - of niet wilt zien - zit je nog steeds met een prachtig ogend verhaal vol sterke humor en spetterende actie. Regisseur Chris Sanders heeft zijn sporen verdiend bij Disney, met zijn regiedebuut Lilo & Stitch als hoogtepunt. En bij Dreamworks bracht hij al succesvol het prentenboek How to Train Your Dragon naar het witte doek. Deze nieuwe titel onderstreept vooral zijn talent om goede verhalen te herkennen en op de beste manier door te vertalen naar animatie.
Ook een dikke pre is dat de stemmencast gerekruteerd is op talent en niet op bekendheid. Vooral Lupita Nyong'o schittert in de hoofdrol van een veredeld keukenapparaat dat leert te voelen, en bevestigt maar weer eens hoe extreem veelzijdig ze is. The Wild Robot staat nu klaar om de uitgelezen veilige keuze te zijn voor ouders die in de herfstvakantie hun kinderen naar de bios willen nemen. En het grootste streepje dat hij voor heeft op andere titels: deze film is ook boeiend voor pappie en mammie zelf.
