Zit je daar op een eilandje, middenin een groot meer, bij het kampvuur te wachten tot je net zo hard op de paddo's gaat trippen als je vrienden. En ineens hoor je daar je negenendertig jaar oude zelf naast je, die je met ruwweg twee decennia extra levenservaring tips geeft voor het leven. Het overkomt de Canadese tiener Elliot, en dan ziet haar oudere zelf er ook nog eens uit als de patroonheilige van het sarcasme: Aubrey Plaza. Haar grootste tip: vermijd een kerel genaamd Chad.
Niet moeilijk, zal Elliott denken, want ze valt alleen op meisjes. Maar als ze een plotselinge meet cute met Chad heeft, weet je als ervaren romkomkijker al dat het lastiger wordt dan zij verwacht. Gelukkig heeft de 'paddohallucinatie' haar telefoonnummer bij jonge Elliot achtergelaten en kan ze extra tips vragen. My Old Ass volgt zowel in het stramien van opgroeidrama's als romantische films enigszins gebaande paden, maar als dat goed gebeurt... Wat zou het?
My Old Ass voelt fris en eigentijds, kijkt lekker weg en heeft daadwerkelijk wat dingetjes te zeggen over de zaken die je als jongeling voor vanzelfsprekend aanneemt. Zo gaat jonge Elliott op aanraden van haar oudere zelf wat meer tijd doorbrengen met haar familie. En dat geeft voldoening. Het is geen complexe levenswijsheid, maar wel volstrekt oprecht in zijn simpliciteit. Met alle tips gaat Elliotts leven ook niet ineens over rozen, maar ze voelt wel veel meer waardering. En dat telt ergens voor.
Wat wel een beetje merkwaardig is, maar heerlijk zonder poespas gebracht, is dat Elliott in een zeldzame oase van acceptatie leeft. Het is moeilijk in te denken - zelfs in Canada - dat een kleine gemeenschap zo open staat voor lhbtiqers als die in My Old Ass. Het stikt er blijkbaar van de meisjes met wie Elliott ooit geflikflooid heeft, en van haar twee beste vrienden is er één nonbinair en de ander ook lesbisch. De film heeft het niet over hun worstelingen. Ze worden allemaal volstrekt normaal gevonden op een manier die in de echte wereld lang niet zo vanzelfsprekend is.
Maar Elliott krijgt natuurlijk wél een kleine identiteitscrisis. Behalve dat haar ouwe reet nul info heeft gegeven over waarom ze de overdreven lieve, slimme en grappige Chad moet mijden, is het voor haar compleet nieuw territorium om warme gevoelens voor een jongen te ontwikkelen. Ze wordt niet ineens hetero, maar moet wel zichzelf opnieuw gaan definiëren. Daarnaast was al het andere advies van bijna-veertiger Elliott dusdanig goed, dat ze het idee niet kan loslaten dat hij een ongewenste aanwezigheid in haar leven is.
Valt het te negeren dat de jonge en oude versie van Elliott niet zo erg op elkaar lijken? Nee, maar je kunt het wel loslaten. Want afzonderlijk van elkaar zijn beiden uitstekend gecast. Maisy Stella is een fontein van spitsvondige ironische humor, en haar tienervreugde is zeer aanstekelijk. En ook de gewichtigere momenten brengt ze met verve. En als je tegenover haar iemand als Aubrey Plaza kunt zetten, een meester in grappig iemand een lik uit de pan geven, dan moet je als filmmaker met een laag budget gewoonweg 'ja' zeggen.
Vooral fijn is het schrijfwerk van regisseur Megan Park zelf. Ze gooit heel veel persoonlijke levensvisie in een magisch-realistisch sprookje, waarin de oudere versie van Elliott niet simpelweg als saaie wijsgeer dient. Zij heeft ook nog wat te leren. En dat levert een paar van de emotioneelste momenten van de film op, waardoor de rest van het verhaal ook de kans krijgt om na te zingen tot ver nadat het algoritme de aftiteling onderbreekt om nieuwe kijktips te geven.
My Old Ass gold afgelopen oktober nog als openingsfilm van het Leiden International Film Festival, mede dankzij de toegankelijkheid. Het is zeer jammer dat de film daarna niet meer op het witte doek te zien is geweest. Maar het is zo'n titel die je makkelijk thuis kijkt, en die je dan positief verrast, vergeleken met alle andere makkelijk weg te kijken zooi op de streamingdiensten. Deze is namelijk net iets slimmer, net iets warmer en vooral ook net iets eerlijker dan de rest.
My Old Ass is te zien bij Prime Video.
