Jill Wagner en Paul Greene hebben beiden in negen films gespeeld met het woord 'Christmas' in de titel, waarvan een aantal keer samen. Het betreft voornamelijk televisiefilms die uitkwamen op zenders als Hallmark Channel en Great American Family. De formule is duidelijk: knappe mensen, zachte kleuren, gitaargetokkel, een theelepeltje negatieve emoties en een soeplepel positieve. Wagner en Greene warmen de koontjes weer op en glimlachen zich door Bringing Christmas Home. Zullen zij elkaar krijgen op het eind?
Russell koopt en verkoopt tweedehandsspulletjes uit geveilde garageboxen. Hij heeft nog nooit een Mondriaan gevonden, maar het gaat hem ook voornamelijk om de romantiek van het werk, de persoonlijke verhalen die er achter elk stuk zitten. Als hij een officiersjas uit de Tweede Wereldoorlog vindt met in de binnenzak een liefdesbrief, komt hij in contact met Caroline. Zij geeft les in krijgsgeschiedenis en biedt hem aan te helpen de herkomst van de jas te achterhalen. Samen stellen zij zich tot doel om deze bij de eigenaar - indien die nog leeft - terug te brengen; het liefst vóór aanstaande Kerstmis natuurlijk.
Het plot van Bringing Christmas Home is alleraardigst en zorgt voor een reeks grappige en plezierige ontmoetingen, die Russell en Caroline natuurlijk steeds dichter naar elkaar doen groeien. Nou is daar voor Russell niet zo heel veel voor nodig, want die leek al klaar om Caroline bij de eerste blik te bespringen, maar zij is aanvankelijk iets gereserveerder. De omstandigheden helpen echter een handje. Ze komen bijvoorbeeld terecht op een dansfeestje voor veteranen waar lekker wordt geslowd en ze brengen terloops ook nog een ander koppel samen.
Alles wat het tweetal bespreekt, tijdens de zoektocht naar de herkomst van de jas en het verhaal achter de militair aan wie die toebehoorde (op een rare manier krijg je soms een beetje een Saving Private Ryan-gevoel), heeft een dubbele betekenis. Want het zegt ook iets over hun eigen ontluikende liefde. Gaandeweg komt nog een ietsepietsie onverwerkt trauma naar boven, maar niets dat een smachtende blik en het geloof in lot en God niet kan verhelpen. God is namelijk extreem genereus waar het mooie mensen, patriottische militairen en nobele queesten betreft.
Natuurlijk is Bringing Christmas Home een mierzoete formulefilm, maar zodra je je daar aan overgeeft kun je er best een plezierige tijd mee beleven, zeker als het buiten sneeuwt en je met warme chocolademelk op de bank zit. De personages zijn charmant en beschaafd (Russell is het type man dat deuren openhoudt en stoelen aanschuift) en het script is behoorlijk grappig en gewiekst. De vormgeving heeft die zachte gloed die je in dit soort films gewend bent en het haar zit altijd goed. Jill Wagner en Paul Greene mogen dit nog lang blijven doen.
Bringing Christmas Home is te zien bij Netflix.
