in Recensies
Update:
Tegenover zijn cliënten weet vader van twee Gustav precies wat hij moet zeggen wanneer hun relatie op een dood spoor is beland. Privé gaan de zaken een stuk minder gemakkelijk. Het huwelijk met Stella is een sleur geworden, waarbij zij zich veelal om de twee kinderen bekommert en Gustav wegduikt voor zijn verantwoordelijkheden. Ondertussen legt de therapeut het aan met een vrouwelijke collega. Na de zoveelste ruzie aan de eettafel komt het hoge woord eruit: Gustav wil scheiden.
Daar wil de uitgebluste Stella echter niets van weten. Haar afhakende echtgenoot moet maar eens echt meemaken wat het is om het vaderschap volledig op zich te nemen. Nu wil het toeval dat puberdochter Anna een ongeleid projectiel is met gierende hormonen. Door de handtekening van haar moeder te vervalsen weet ze zich te kandideren voor een paaldanswedstrijd in het zuiden van Zweden. Niets erotisch overigens, maar het is een hobby waar haar ouders allerlei misplaatste beelden bij hebben. Stella besluit de competitie aan te wenden om haar gezin een laatste kans te geven.
De Zweedse Josephine Bornebusch heeft een niet onverdienstelijk cv als acteur en regisseur en markeert met Släpp Taget, wat zoveel betekent als 'laat gaan', haar derde speelfilm. Het gezinsdrama vol ongemakkelijke taferelen en miscommunicaties doet door de opzet van een roadmovie op weg naar een wedstrijd nog het meest denken als een Scandinavische variant van Little Miss Sunshine. Maar dan zonder de diepere boodschap over competitieve jeugdcultuur.
En helaas ook zonder de zwarte humor en het venijn. Zoals bij zo'n beetje elke roadmovie gaat het niet om de bestemming maar om de weg ernaartoe. Deze route dient zich aan zonder onverwachte bochten of onoverkomelijke tegenslagen. Of je moet helemaal in de stress schieten van een vergeten tas met kleding. Ondertussen groeien Stella en Gustav steeds meer naar elkaar toe. De echtgenoot wordt gaandeweg steeds sympathieker en zijn vrouw blijkt een zanikende controlfreak te zijn.
Hoogdravend is dit Zweedse feelgooddrama niet, daarvoor zijn de personages ook niet uitgesproken genoeg. De boodschap die Bornebusch wil overdragen kondigt zich al in het eerste halfuur aan. Om vervolgens zichzelf voortdurend te herhalen, waarbij alleen de perspectieven verlegd worden. De bijna twee uur die de filmmaker hiervoor uittrekt is een voortdurende herhaling van zetten, waarbij de ontwikkeling van de personages zich vrijwel bij aanvang al laten uittekenen.
Släpp Taget is te zien bij Netflix.
