in Recensies
Update:
Lagere scholier Julian is op kerstavond geboren ('jul' is kerst in het Noors), maar hij houdt niet van het feest. Sinds zijn oudere zus is overleden versieren zijn ouders het huis niet meer en over Juni, zoals zij heette, wordt eigenlijk ook nooit meer gesproken. Julian bezoekt haar graf wel regelmatig. De tengere jongen is een eenzame, bedroefde verschijning op de besneeuwde begraafplaats. Op een dag verschijnt er echter een nieuwe vriend in zijn leven: de rare, opgewekte Hedvig.
De elfjarige Hedvig heeft rood haar en is steevast in het rood gekleed. Zíj is juist wel dol op Kerstmis. Het enorme huis waar ze woont is de droom van iedereen die het hele jaar op de decembervreugde wacht, prachtig versierd en de deur staat altijd open. Naarmate de vriendschap tussen Hedvig en Julian groeit, blijkt echter niet alles zo te zijn als het lijkt. Achter Hedvigs vrolijkheid schuilt een geheim waar zij zelfs tegen Julian niets over wil zeggen.
Dat geheim valt voor de geoefende filmkijker vanaf het eerste moment dat Hedvig opduikt vrij makkelijk te raden, maar dat maakt niet zo veel uit. Snøsøsteren moet het van sfeer en emotionele diepgang hebben, niet van een complex plot. De film neemt rustig de tijd om gesprekken de ruimte te geven en stiltes vormen daar onderdeel van. Typerend hiervoor is Julians relatie met zijn enige andere vriend, een jongen die alleen over het weer (sneeuw dus) lijkt te kunnen praten. De twee draaien vaak ongemakkelijk om elkaar heen, waarbij blikken en gebaren nog het meest zeggen.
Mocht het nog niet duidelijk zijn, Snøsøsteren is geen doorsnee kerstfilm, tenzij je Het Meisje met de Zwavelstokjes of een ander bitterzoet sprookje als blauwdruk neemt. De film gaat over verlies en rouw en brengt daarbij weinig verzachtende omstandigheden aan. Ja, dit verhaal kent opgewekte momenten en eindigt, zoals een goede kerstfilm betaamt, natuurlijk in majeur, maar de toon is in het algemeen behoorlijk zwaar. Soms een echte tearjerker, maar niet op de goedkope manier.
Grootste kritiekpunt, maar daar kunnen de makers niet zo veel aan doen (de film is gebaseerd op een Noorse bestseller) is dat er wel erg veel op de frêle schouders van Julian terecht komt. De jongen draagt vrijwel in zijn eentje zorg voor de rouwverwerking van het hele gezin, plus anderen. De volwassenen laten het behoorlijk afweten, waardoor je een behoorlijk asymmetrisch gevoel krijgt bij de onderlinge verhoudingen. Ook al blijkt hieruit hoe veerkrachtig Julian is, met hulp van de energieke Hedvig, het is niet de allerbeste boodschap die je mee kunt geven. Wat meer balans in de ouder-kindrelatie is wenselijker, ook al betreft het hier fictie.
Een film als deze staat of valt met de kwaliteit van de kinderacteurs. Julian wordt op tedere wijze neergezet door de wijdogige Mudit Gupta en Advika Bal als zijn kleine zusje is zeer innemend, maar vooral Celina Meyer Hovland als Hedvig toont zich als een enorm talent. Zowel de Pipi Langkous-achtige capriolen als de uiterst gevoelige momenten worden door deze debutant perfect gespeeld, daarbij geholpen door haar engelachtige voorkomen.
Snøsøsteren ziet er vaak betoverend uit (Kerstmis tussen de besneeuwde bergen en bevroren fjorden van Noorwegen is toch andere koek dan in ons laagland), heeft een mooie soundtrack en een prachtig aftitelingslied. Niet geschikt voor de allerkleinsten, maar voor tieners en ouder is dit een memorabele kerstvertelling.
Snøsøsteren is te zien bij Netflix.
