Twee jaar geleden veroverde Smile het internet met de simpele, maar enge glimlach. De film was één van de grote verrassingen van 2022 en bracht wereldwijd meer dan tweehonderd miljoen dollar op tegen een bescheiden budget van zeventien miljoen. Het vervolg is, zoals verwacht, groter en duurder, met een geschat budget van achtentwintig miljoen. Of de duivelse grijns weer talloze TikTok-trends zal inspireren, valt nog te bezien, maar toch weet Smile 2 het origineel te overtreffen.
Wanneer een kleine film een groter vervolg krijgt, betekent dat meestal meer: meer dure acteurs en locaties, meer jumpscares, en meer uitleg over de oorsprong van het monster. Regisseur Parker Finn blijft echter trouw aan zijn originele visie, en voelt niet de urgentie om meer prijs te geven over de mysterieuze entiteit. Eén van de grootste kritieken op Smile was de overdaad aan schrikmomenten die afbreuk deden aan de spanning en sfeer. Gelukkig is daar wél naar geluisterd.
De lachdemon is angstaanjagender dan ooit, terwijl het aantal schrikmomenten fors is teruggeschroefd. Smile 2 heeft veel meer sfeer dan zijn voorganger en dat komt voor een groot deel door het camerawerk en de locaties. De film bevat een aantal briljante lange shots, die een goed beeld van de omgeving geven. Daardoor zijn er meer plekken zijn waar onverwacht een glimlachende griezel vandaan kan komen.
Wanneer de film je wél laat schrikken, doet hij dat effectief. Verschillende scènes maken fantastisch gebruik van de ambiance. Een van de meest memorabele scènes is wanneer hoofdpersonage Skye Riley in haar huis wordt achtervolgd door talloze grijnzende figuren. De angst, frustratie en paranoia worden goed overgebracht door Naomi Scott die bewijst een goede 'scream queen' te zijn.
Hoewel deze sequel trouw blijft aan de kern van de eerste film, zijn er zeker grote verschillen. Het voornaamste zit in de toon. Het hogere budget biedt ruimte voor meer grootse en krankzinnigere scènes, en hier maakt Finn volop gebruik van. Smile 2 is soms zó over de top dat hij komisch wordt. En dat is de duidelijk de bedoeling. De zelfmoorden en griezelarij zijn nóg bloederiger en gruwelijker en daarmee ook grappiger. Horror en humor liggen immers dicht bij elkaar.
Deze uitstekende horrorfilm heeft ook zwakkere punten. De lengte is het grootste probleem. Met twee uur en zeven minuten is Smile 2 meer dan tien minuten langer dan het origineel, en dat was eigenlijk al te lang. Vooral het middenstuk gaat eindeloos door zonder duidelijk doel. Verschillende subplots worden uitgerekt onder het mom van karakterontwikkeling, maar dragen verder weinig bij.
Het is een cliché, maar Skye gedraagt zich vaak als een volslagen idioot. Hoewel het minder stuitend is dan in andere (en slechtere) horrorfilms, blijft het storen. Parker Finn verlegt geen grenzen binnen het genre, maar pretendeert dat ook niet. Aan alles is duidelijk dat Smile 2 een simpele, vermakelijke en standaard horrorfilm probeert te zijn en dat is gelukt. De film zal zonder twijfel een grote grijns op de gezichten van het publiek krijgen.
