"Ja, we hebben gewonnen." meldt Rita mistroostig door de telefoon als met haar hulp de zoveelste smerige misdadiger is vrijgepleit. Rita is een slecht betaalde, laaggeplaatste advocaat van duivels en haat het. Op een dag krijgt ze van een beruchte Mexicaanse kartelbaas een opdracht die haar financieel onafhankelijk maakt, maar die ook de rest van haar leven zal beheersen.
Emilia Perez is een unieke, eigenzinnige film over identiteit, ouderschap, maatschappelijke verantwoordelijkheid en misdaad. De reis van Rita en het titelpersonage biedt hen de kans op zelfverwezenlijking, maar toont ook het diepe duister van de menselijke ziel. Emilia Perez raast als een orkaan door de levens die ze aanraakt, waardoor Rita soms wat in het niet valt, maar op de achtergrond heeft zij toch een stevige invloed op de gebeurtenissen. Daarbij moet de laatste zich wel voortdurend afvragen in wier belang haar daden zijn: draait het in de wereld om het geluk van Emilia, de maatschappij als geheel of om haarzelf? Het zou natuurlijk het fijnst zijn als alle drie samengaan.
Deze film van de Franse regisseur Jacques Audiard is een forse aanklacht tegen de geweldplegers en corrupten in Mexico, een land waar meer dan honderdduizend mensen vermist worden. Rita en Emilia binden op een gegeven moment de strijd aan voor gerechtigheid en voor de gemoedsrust van de nabestaanden, want vrijwel niemand wordt levend teruggevonden. De meeste slachtoffers liggen in stukken gesneden in een anoniem graf. Er zijn zondaars in alle lagen van de bevolking, maar ook spijtoptanten en oprechte naastenliefde. De sfeer is echter altijd grimmig en onheilspellend; een komisch moment of een liedje hier en daar verandert daar weinig aan.
Inderdaad, er wordt gezongen in Emilia Perez. De film is een musical, al schept die benaming ook bedrieglijke verwachtingen. Musicals zijn meestal formulefilms met een positieve boodschap over het overwinnen van obstakels en een triomferende held aan het slot. Deze elementen zitten ook in Emilia Perez, maar dan wel in hun meest tragische en verwarrende manifestatie. Deze film is geen Les Misérables in Mexico, maar eerder een kinetische chaos zoals Babylon waarin vuilnismannen en verpleegsters gewoon elk moment in zang en dans kunnen uitbarsten.
In het begin van Emilia Perez komen de gezongen hersenspinsels en dialogen nogal geforceerd over, maar naarmate het verhaal vordert, raakt de kijker meer gewend aan de ritmes en de curieuze integratie van misdaad, melodrama en musical. De liedjes zijn later in de film spaarzamer en versterken de sfeer in plaats van die te doorbreken. De muzikale intermezzo's worden dan echt onderdeel van de vertelling, met als hoogtepunt een breekbaar lied dat wordt gezongen door een kindje dat zijn vader mist. Andere nummers worden gerapt, gefluisterd of geschreeuwd, waarbij een fraaie elektropopballad niet mag ontbreken; je hebt immers de beschikking over Selena Gomez.
In de marketing voor Emilia Perez speelt Gomez een grote rol, maar de film rust bijna volledig op de schouders van Zoe Saldana als Rita en Karla Sofía Gascón als Emilia. Vooral de laatste werkt als een magneet op het scherm, precies zoals de rol van haar vereist. Gascón geeft Emilia flair en bezieling, maar toont ook haar egoïsme en onvoorspelbaarheid. Saldana heeft een subtielere rol, maar treedt in de spotlight als het moet. Haar achtergrond als danseres komt goed van pas bij de verschillende musicalacts en ze is een verdienstelijk zangeres.
Emilia Perez is een energieke mix van genres die samengesmolten een uniek geheel vormen. De film is schreeuwerig, melodramatisch en de balans is af en toe zoek (een lied over allerlei soorten plastische chirurgie had wel overgeslagen mogen worden), maar voor de liefhebber van gedurfde cinema die zich op de rand van arthouse en mainstream bevindt, is dit een boeiende traktatie.
