De standaard voor mannen in (Nederlandse) romantische komedies is vrij eenduidig: zelfverzekerd, aantrekkelijk en gevoelig. Een treurige achtergrond met een overleden ex, een sexy hobby zoals surfen en een goed gevoel voor lokale gemeenschappen zijn zeker pluspunten. Maar niet alle mannen voldoen aan dit ideaal. In werkelijkheid vallen vrouwen op verschillende typen mannen. Iets van deze elementen zal wel helpen toch?
Anne heeft een bijzondere hobby: ze verandert introverte, onzekere mannen in echte womanizers. Ze doet dit door hun kledingstijl aan te passen, intimiteit en emoties aan te leren en ze zelfverzekerder te maken. Zodra haar dat gelukt is, dumpt ze de man en gaat ze op zoek naar haar volgende project.
In dit geval heeft ze Luuk op het oog. Zoals altijd transformeert ze hem van een zero tot hero. In een voorspelbare wending ontwikkelt ze gevoelens voor Luuk, maar die is zich niet bewust van haar manipulatieve en mogelijk schadelijke hobby. De filmmakers lijkten dit ook niet te beseffen. Ze romantiseren haar emotionele gemanipuleer onder het mom dat ze kansloze mannen 'helpt' beter te worden. Hoewel ze uiteindelijk wel ontdekt dat haar methodes immoreel zijn, ervaart ze nauwelijks consequenties voor haar wandaden.
Tot overmaat van ramp gedraagt iedereen zich als een volstrekte idioot. Alle mannen die door Anne 'geholpen' worden, hebben de emotionele capaciteit van een twaalfjarige. Anne zelf gedraagt zich ook niet veel ouder. Hoewel Leo Alkemade een aardige, knullige introvert speelt, is het op basis van zijn gedrag moeilijk te geloven dat hij daadwerkelijk een man van tegen de veertig is.
In theorie is het een aangename wending dat er wat introverte representatie is in een Nederlandse romkom. Helaas zijn deze personages niet vrijgesteld van overdreven, schadelijke en vooral inaccurate stereotyperingen. De bedoelingen zijn vast goed, maar Michiel Peereboom en Rene Molenaar lijken 'introvert' te verwarren met 'infantiel' en 'sociaal incompetent'.
Uiteraard pretendeert De Mannenmaker feministisch, progressief en inclusief te zijn met het idee dat een vrouw volledige autonomie heeft over haar dateleven. Het verloop van de film ondermijnt deze houding echter volledig: Anne ontdekt dat haar leven tóch niet compleet is zonder een man. Ze kan alleen gelukkig zijn in een relatie.
Sterker nog, ze doet zich voor alsof ze zich niet laat leiden door de meningen en gevoelens van mannen. Hoe ironisch is het dat juist zij precies voldoet aan alle ideaalbeelden van mannen? In dat opzicht is het duidelijk dat deze film door mannen is geschreven. Het is blijkbaar oké dat zij speelt met de gevoelens van mannen en ze verandert in womanizers, want dat wil elke man toch?
In elk opzicht is De Mannenmaker precies wat je verwacht van een Nederlandse romantische komedie. De enige verrassing is dat Katja Schuurman af en toe de vierde wand doorbreekt en het publiek rechtstreeks toespreekt, maar daar blijft het bij. Het verhaal staat op lossere schroeven dan het slecht neergezette bankje waar Anne haar nieuwste slachtoffer vindt.
