De elegante CIA-agent Avery Graves wordt gechanteerd door terroristen. Ze moet een geheim bestand van haar eigen overheid stelen om haar ontvoerde man terug te krijgen. Het blijkt om het digitale virus Canary Black te gaan, dat in verkeerde handen kan resulteren in een cyberoorlog. Avery gaat de strijd aan om de wereldvrede te bewaren en haar man in veiligheid te brengen, terwijl haar voormalige collega's haar op de hielen zitten. Zal het haar lukken om haar baan te behouden, haar man te bevrijden en de wereld te redden?
Deze spionagethriller van regisseur Morel doet in alle opzichten erg jaren nul aan. Dat komt waarschijnlijk door de beeldschermen van de computers en de telefoons, waarop alles in groene of paarse koeienletters verschijnt, de minimale aanwezigheid van figuranten en de auto-achtervolgingsscènes in steile straten. Canary Black maakt gebruik van allerlei elementen die begin deze eeuw populair waren, maar inmiddels wat sleets overkomen.
De producenten hebben de klassieke ingrediënten van een Bondfilm genomen. Om te beginnen is er een Russische slechterik met een masterplan voor wereldvernietiging. Hij is narcistisch, sadistisch en net zo oppervlakkig als oude Bondschurken. Geheel naar verwachting verbreekt hij de verbinding nadat hij Avery een ultimatum heeft gesteld. Er is ook een M-achtige metgezel wiens vertrouwensband met Avery onder druk komt te staan. De nerdy Q is dit keer een meisje met wilde lokken die als eigenzinnige en hackende slimmerik altijd tot haar dienst staat. Een typische Bondactie is te herkennen in een scène waarin Avery de ramen van een gebouw stuk schiet, van de elfde verdieping springt en precies een drone weet vast te grijpen.
Toch gaat de actie vervelen en dat is voor een actiefilm een vreselijke dooddoener. Canary Black slaagt er nauwelijks in zijn bestaansreden te rechtvaardigen. Het scenario loopt best soepel, maar er staat gevoelsmatig weinig op het spel, ook al zijn Avery's huwelijk, baan en de wereldvrede in gevaar. Kate Beckinsales acteerwerk is echter te vlak om de hoge inzet echt over te brengen. Haar boze reactie op de ontvoering van haar man is slecht geacteerd en haar prachtige Britse accent klinkt toonloos. De humoristisch bedoelde oneliners, zoals een opmerking over het typeren van vrouwen als hysterisch terwijl Avery de vingers van haar vijand breekt, zijn allemaal veel te voorspelbaar.
Er is simpelweg niet genoeg achtergrondverhaal om je betrokken te voelen bij het huwelijk van Avery. Er zijn geen onvervulde kinderwensen, affaires of andere trauma's uit het verleden. Er is geen rijke, veelbewogen geschiedenis die even wordt aangestipt voordat haar man verdwijnt. Haar man wordt neergezet als een huis-tuin-en-keukenman en zij als geheim agent met een geheim. Het Mr & Mrs Smith-concept komt niet goed uit de verf omdat we hen te weinig samen zien. De ontknoping is voorspelbaar en lekker slecht, maar dat maakt weinig uit omdat je je amper betrokken voelt bij hun liefde. Tegen de tijd dat het virus op het politieke wereldtoneel verschijnt, begint de film in al zijn slechtheid zelfs grappig te worden.
Kate Beckinsale heeft als actieheldin vrijwel niks innemends. Er komt veel te weinig van Avery's persoonlijkheid naar voren. Als het de bedoeling was haar als een Oost-Europese introverte neer te zetten, is dat niet gelukt. Er is een verschil tussen introvert en karakterloos. Dat is best bevreemdend, want Kate Beckinsale is van nature charmant en droogkomisch. Was het de bedoeling om van Avery vooral een oppervlakkig actiepoppetje te maken? Een vrouwelijke James Bond of Indiana Jones? Het is jammer dat deze spionagethriller met een vrouw in de hoofdrol niet van de grond komt. Gelukkig hebben Angelina Jolie en Alicia Vikander al bewezen dat het ook anders kan met hun vertolkingen van Lara Croft in de Tomb Raider-films.
