Het gaat niet goed met Rona, en dat is haar eigen schuld: ze is alcoholist. Ze voelt zich een slachtoffer omdat haar vriend het heeft uitgemaakt en niemand in haar geboortedorp, waar ze na een avontuur in Londen naar is teruggekeerd, openstaat voor een nieuwe vriendschap. De aandoening heeft ze te danken aan haar vader die na lange tijd toch een terugval kreeg. Rona besluit de eenzaamheid op te zoeken, en eenmaal alleen begint ze haar eigen gedrag onder ogen te zien.
Rona's wisselende haarkleur helpt, maar in het begin is lastig schakelen tussen de snel wisselende tijdlijnen. Wat is het heden, wat is het verleden? Maar ook wie is wie? Rona gaat werken op een boerderij, waar ze vriendelijk doch neutraal praat met een oudere man die kennelijk de eigenaar is. Er verschijnt een teller in beeld. Is dat om aan te geven hoe lang Rona het volhoudt om haar leven op orde te hebben?
Die oudere man blijkt haar vader te zijn. Die teller is om aan te geven hoeveel dagen ze alcoholvrij is. Niet erg duidelijk, terwijl het best essentiële informatie is en een effectieve manier zou kunnen zijn om een band met haar te krijgen. De makers willen het er niet te dik bovenop leggen - op zich een goede instelling - maar dit was misschien iets te subtiel.
Gelukkig wordt Rona gespeeld door Saoirse Ronan die je aandacht volledig vasthoudt. Ook het scenario, meegeschreven door Amy Liptrot op wier memoires de film is gebaseerd, intrigeert door te stellen dat Rona niet alles aan zichzelf te danken heeft. Verslavingsgevoeligheid zit in haar genen en opgroeien met een maniakale vader heeft nadelige gevolgen voor haar mentale ontwikkeling.
De grote ommekeer komt wanneer Rona verkast naar een kot op een klein Schots eiland. Ze woont afgelegen en er zijn niet veel mensen. Een winkelier die ook alcoholist was organiseert lokale ondersteuningsbijeenkomsten. Hoe koud en guur Orkney ook oogt, het voelt ergens als een fijn plekje en het is Rona gegund om tot rust te komen.
Alleen duurt het even voordat de film op dit punt belandt. En uiteindelijk gaat het ook iets te lang door. Om verveling te voorkomen blijft de film flashbacks tonen waarin Rona's verleden uit de doeken wordt gedaan. Steeds duidelijker wordt hoe extreem Rona's gedrag was toen ze nog een relatie had en alles compleet escaleerde.
Rona's persoonlijkheid in het heden is erg veranderlijk. Haar karakter kan plotseling omslaan, afhankelijk van wat de scène vraagt. Zo kijkt ze op een gegeven moment naar buiten, waarna ze haar fantasie de vrije loop laat en op speelse wijze doet alsof ze op een schip op de ruwe zee zit.
De blikken op het verleden blijven boeien, maar het heden gaat te lang door. Sommige scènes lijken verplichte opvulling om de flashbacks niet te lang te laten duren. Toch staat daar mooie momenten tegenover, bijvoorbeeld wanneer Rona over het strand loopt en zeehonden aandoenlijk hun kop boven water steken.
Verbonden met het thema is een legende over mensen die zeewezens werden, als mens toch weer terugkeerden naar het land, maar voor eeuwig het gevoel hielden dat ze daar niet thuis hoorden. Het weerspiegelt Rona's innerlijke strijd, haar gevoel van vervreemding, haar normafwijkende gedrag en haar zoektocht naar identiteit.
Uiteindelijk komt de film dan toch tot een afronding met zowaar een leuk moment. Saoirse Ronan draagt de film volledig op haar schouders en speelt haar rol fantastisch, ook al is het en toe iets te opzichtig. Een film over alcoholisme is niet nieuw, maar deze keer wordt het verhaal verteld tegen de ruige achtergrond van het Schotse landschap. Met zeehonden.
