Tussen Harry Potter-vertolker Daniel Radcliffe en zijn vaste stuntman David Holmes is een bijzondere vriendschap ontstaan. Die begon al bij de opnames van Harry Potter and the Philosopher's Stone. Holmes is enkele jaren ouder dan Radcliffe en hun band lijkt nog het meest op die van broers. Radcliffe ging als nieuwbakken acteur in een van de meest gewilde rollen een carrière vol lof en roem tegemoet, maar bleef met beide benen op de grond staan. Het lot van Holmes was grimmiger.
Holmes werd op jonge leeftijd gescout toen hij op hoog niveau turnde. Vanwege zijn atletische kwaliteiten zou hij een ideale vertolker zijn voor de stunts van jonge acteurs, die vooral vanaf de vierde Harry Potter-film behoorlijk intens waren. Radcliffe en Holmes gingen aardig gelijk op in hun loopbaan, totdat het noodlot toesloeg. Tijdens het uitvoeren van een stunt voor het eerste deel van Harry Potter and the Deathly Hallows, waarbij Holmes met een harde ruk achteruitgetrokken werd, kwam hij ongelukkig terecht. De stuntman brak zijn nek en raakte gedeeltelijk verlamd.
Het eerste hoofdstuk van het eerste Harry Potter-boek heeft de titel The Boy Who Lived. Dit slaat op het lot van de tovenaarsleerling die onder de toorn van slechterik Voldemort uitkwam en weliswaar zijn ouders maar niet zijn eigen leven verloor. Het is echter ook van toepassing op de instelling van David Holmes. Ondanks zijn verschrikkelijke ongeval besloot Holmes met zijn positieve levenshouding om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Zelfs toen bleek dat het ongeluk niet de eerste klap was die Holmes te verduren kreeg.
Holmes voelde geen behoefte om de filmproducenten aan te klagen. Het feit dat zijn eigen leven was verwoest, zo stelde hij, was geen reden om het leven van andere te verwoesten. Ook al is de filosofie van Holmes bewonderenswaardig, zelfs om nederig van te worden, het is lastig om er helemaal in mee te gaan. Is er nou geen enkel moment geweest waarbij de voormalig stuntman niet keihard heeft willen uitschreeuwen hoe verdomd oneerlijk en hard het leven kan zijn?
Er is natuurlijk weinig mis met de positieve instelling die documentairemaker Dan Hartley tentoonspreidt, maar de kijker krijgt weinig mee van het herstel- en verwerkingsproces dat Holmes doormaakte. Dat kan natuurlijk liggen aan een gebrek aan archief- of filmmateriaal, maar ook Holmes' ouders en vrienden wijden er nauwelijks over uit. Dit trekt na een uur enigszins bij wanneer het lichaam van David meer uitvalverschijnselen begint te krijgen en hij nog verder zal moeten accepteren steeds minder te kunnen.
Dat Holmes zich er zo goed doorheen heeft geslagen is met name te danken aan de hechte vriendschappen die hij tot op de dag van vandaag heeft. Ook Radcliffe heeft zijn vriend niet laten zakken. Het is zijn Britse nuchterheid die hem met beide benen op de grond heeft gehouden en hem nooit heeft laten vergeten waar hij vandaan komt. The Boy Who Lived is een positief portret over een echte doorzetter die alleen maar bewondering en respect oproept. Als documentaire is het wat aan de brave kant, waardoor het gevoel ontstaat dat we maar een deel van het verhaal te zien krijgen.
David Holmes: The Boy Who Lived is te zien bij HBO Max.